Benim küçük dünyam

Korkma Kalbim

Kendimle baş başa kalmayalı uzun zaman oldu. Kısacık hayatımı hep başkaları için yaşadığımı fark etmeye başlayalı ise sadece birkaç hafta...  Şu sıralar eskisi kadar  güçlü değilim. Zaten hiçbir şey eskisi gibi değil. Değiştim ama bu çok geç kalınmış bir değişiklik. Kalabalıkların içindeki yanlızlığımı görünce başladı her şey. Gözlerimi kapadım yoktular ve aslında en başında kapamam gerekiyormuş.

Geç kaldım.
Her şeye biraz, kendime çok...
Burak atman olarak hayatımı sürdürmeye çalışıyorum. Ortakey’de beş katlı asansörsüz bir apartmanın dördüncü katında oturuyorum. Bu ev bana babamdan kaldı ona da babasından kalmış. Dedeme de muhtemelen büyük babasından kalmıştır. Yıllardır İstabul’un göbeğindeki bu eski ama bir o kadar da güzel olan apartmanda oturuyorum ve birçok insanın aksine, huzurluyum diye biliyorum.

Biraz daha geçmişe dönecek olursak çok daha mutluydum ama bilirsiniz işte mutluluklar pek uzun sürmez. En azından acılar kadar uzun sürmediğine eminim. Çünkü acılar izler bırakırken, mutluluklar acıların bıraktığı izleri bir süreliğine siler. Benim yaşadığım mutluluklar tam da böyleydi. Silinmiş gibi görünen ama altında hep bir acıyla boğuşan...

Küçük yaşlarda babamdan öğrendiklerim sayesinde erken olgunlaştım. Hayatın herkese eşit davrandığını, zamanın herkes için aynı hızda geçmediğini, aşk şarkılarının bütün insanlar için söylenmediğini ve kaybettiklerim için üzülmemeyi hep babamdan öğrendim. Babam benim bu hayattaki kılavuzum oldu ve yine babam  sayesinde çok erken büyüdüm. Hem de keşke hiç büymeseydim diye cek kadar erken...

Annem ise çok başka bir hikâye... Ona düşkün olmak isterken, nasıl hayatımızdan kayıp gittiğini gördüm. Yavaş yavaş pili biten bir fener gibi... Işık saçardı hep ama son zamanlarda Kendine bile yetemedi. İlk katıldığım cenaze anneminkiydi...

Özledim.
Ama artık çok geç...
bulunduğum apartmanın en üst katında madam Eleni
oturuyor. Madam Eleni çok varlıklı bir ailenin tek çocuğu Öyle ki dedem bile gizliden gizliye sevmiş onu..