Madam Eleni’nin Kalbe dokunan öyle bakışları var ki, dünyanın en güzel kadınıda olabiliyor bazen. Madam Eleni sabahtan akşama kadar gramofonunda eski şarkıları çalar ve Boğaz’a karşı Mavi gözlerini dinlendirir. Laf aramızda beni de çok sever. Ne zaman fenalaşsa kapımı çalar tansiyonunu ölçtürür. Torunu gibi ilgilenir benimle... Bana olan bu ilgilisi biraz da ikimizin hemen hemen aynı kaderi paylaşmamızdan kaynaklanıyor. Yalnızlık.
Hemen alt katımda ise yetmiş sekiz eski diplomat Üzeyir Amca oturuyor. Madam Eleni’den tam altı yaş büyük... Birbirlerini pek sevdikleri söylenemez. Pek de ler bir araya gelemezler zaten. Birkaç haftada bir güzel yemekler hazırlayıp ikisini Davet ederim evime... Orada gayet iyi sonunda mutlaka tartışacak bir konu bulurlar. Biri gramofonun şikâyet eder, diğeri apartmandaki sigara kokusundan... Üzeyir Amca kesinlikle evinde sigara içmez, bu rahmetli eşinden kalma bir alışkanlığıymış kapısının önündeki merdivene oturur peş peşe yakarmış sardığı sigaralarını... Şimdilerde ise bu alışkanlığından kurtulmadığı için apartman sahanlığını kaplayan dumanlara esir kalıyoruz. Gerçi benim bir şikâyetim yok ama Madam Eleni’ye bu durumu kabullendirmek ne mümkün... Hep bir kavga hep bir telaş...
-Burak evladım bu kadın yine beni sıkıştırıyor.
-Hangi kadın Üzeyir Amca?
-Yok mu şu hani cırlayıp duran...
-Madam Eleni’den bahsetmiyorsun değil mi Üzeyir Amca?
-Hah o işte başka kim olacak?
- Aman duymasın, ne oldu ki?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Benim küçük dünyam
PuisiKendimle baş başa kalmayalı uzun zaman oldu. Kısacık hayatımı hep başkaları için yaşadığımı fark etmeye başlayalı ise sadece birkaç hafta... Şu sıralar eskisi kadar güçlü değilim. Zaten hiçbir şey eskisi gibi değil. Değiştim ama bu çok geç kalınmı...
