SERA

Birinci Bölüm

  "Anneciiim ben çıkıyorum."
"Tamam bebişim dikkatli ol."
"Gözün arkada kalmasın annişim. Öpücükk"

... Bisikletim çok eskimişti neredeyse 11 yıldır benimleydi. Ama onu çok seviyordum. Çünkü büyük babamın hediyesiydi. Büyük babama söz vermiştim, bana aldığı hediyeye gözüm gibi bakacaktım. İşte 4 yıl önce verdiğim bu sözden dolayı her gün bu pembiş ve çok tatlı küçük bir sepeti olan bisikletimle gezinirim. Zaten yaptığım başka bir işte yok. Sanırım kendime iş aramam lazım..

   Hava çok güzeldi. Rüzgar sanki tüm bedenimi okşuyordu. Saat 17'yi gösteriyordu. Bu saatlerde bisiklet sürmek benim hobim haline gelmişti. Gayet mutluydum, kuşların sesi ve o güzel esintiyle birlikte yoluma devam ediyordum. Ta ki o arabayla çakışana kadar..

  (Arapa çarpma sesi.💥💥)

  "Aahh!" Aslında çok ciddi bir şekilde çarpmamıştı,neyse ki son anda beni görüp frene bastı, ama birazcık vurmuştu.
-Aaah olamaz.  İyi misin!
+Bisikletiimm😣
-Bisikletin mi? Bisikleti boşver sen iyi misin?
+Boşver mi! O çok değerliydi yaa naptın sen!
-Tamam sana yenisini alırım. Ama ondan önce bir şeyin varmı onu söyle.
+Ya.. Ya onu bana büyük babam almıştı..
-Yaa manevi değeri vardı demek. Üzgünüm. Ama napabilirim sen atladın önüme!
   Bisikletimi yerden kaldırmaya çalışırken bir yandan da bağırarak +Ben mi atladım. Hah. Sen ne diyorsun be ben yolumdan gidiyordum sen önüme çıktın, madem sürmeyi bilmiyorsun ne diye araba kullanırsın ki!
-Tamam uzatmayalım. Neyse parası veririm.
+İstemez!   Diyip, pedalı kırılan ve tekerleği ezilen bisikletimi götürmeye çalışıyordum.Şimdi ne yapacaktım? Bisikletim tamamen mahvolmuştu. O it ise arkamdan "Yardım lazım mı? " gibi şeyler söylüyordu. Cidden çok sinirlenmiştim. Zaten bacağımda kanıyordu ve dirseğim soyulmuştu. Önemli olan bisikletimdi. Şimdi ne yapacağım diye düşünüp duruyordum. En iyisi önce eve gidip bi çaresine bakmaktı..