SERA

Beşinci Bölüm

   Eve varmıştım. Kapıyı açtım. Birde ne göreyim. Babam gelmişti. Sürpriz yapmış, bir gün önceden gelmiş. Ona koccaman sarıldım ve:
"Canım babamm bu ne güzel sürpriz. Bu sefer çok geç kaldın seni çok özledik." dedim.
"Evet kızım ben de sizi çok özledim." dedi ve ardından elindeki çikolata dolu poşeti bana uzattı.
"Unutur muyum. Her zamankinden aldım sana."
"Yaa ama bunlar çok güzel.Çok teşekkür ederim babacım."
  Görüşmemizin ardından salona geçtik ve hep birlikte sohbet etmeye başladık. Biraz sonra ben işe başladığımı söylemek için hazırlandım ve söze girdim:
"Annecim, babacım. Size bir şey söylemek istiyorum. Kesinlikle çok sevineceksiniz."
Annem:"Yoksa. Aman Allah'ım. Birini mi buldun??"
"Yani anne her şeyin arasına illaki bunu katacaksın değil mi? Birini bulmadım, bu daha güzel bir şey."
Babam sabırsız biri olduğu için biraz kızaraktan:
"Hadi kızım lafı uzatıp durma da söyle artık."
"Ben.. iş buldum."
Annem:
"Ay ne güzel haber çok şükür sonunda benim kızımın da artık bir işi var."
Babam:
"Ne işiymiş bu?"
"Şirkette stajyer olarak işe alındım."
"Hiç söylememiştin mülakata girdiğini."
"Şey ya belki kazanamam diye sizi hayal kırıklığına uğratmamak için söylememiştim."
Annem:
"Ayy beyim baksana kızım bizi de düşünüyormuş. Sen de hemen sorgula zaten."
"Babayım ben, sormayayım da ne yapayım."
"Tamam babacım, annecim. Sizin aklınız bende kalmasın. İşim gayet iyi. Hıı tabii ne demezsin. Sera bence artık insanları kandırmayı bırak. O iş iyi ise ben de ne olam. Yani ben de derken sen de, sen ve ben aynı kişiyiz zaten. Ay iç sesim mallaştı."
"E iyi madem. Bu Pazartesi başlıyor musun?"
"Evet annecim.  Neyse. Ben odama çekiliyorum." dedim ikisinide öptüm ve odama indim. Cebimdeki kartı çıkardım. Uzun süre kart ile bakıştık. En sonunda cesaretimi toplayıp numarayı telefonuma yazdım ve aradım. Açan kişi Alhandı. Şaşırmıştım. Çünkü ilk defa kartında kendisinin numarasını yazan bir şirket sahibi görmüştüm. Genelde sekreterlerinin numarası olurdu. Biraz üzgün tonda konuştu Alhan:
"Efendim."
"Efendim?Sen böyle mi açarsın telefonları."
"Ya nasıl açmalıyım?"
"Şu şu şirketten Alhan Özmen. Buyrun. Gibi şeyler hani."
"Senin aradığını biliyordum da ondan."
"Nasıl? Hem hangi şirket sahibi kendi numarasını karta koyar ki?"
"Zaten normalde benim numaram yok. Sekreterimin numarası var. O kart sana özel."
Yani pes doğrusu. Numaramı nasıl yanlış anlaşılmadan veririm diye çok düşünmüş herhalde. Ama mantıklı bence. Zekiymiş ha.
"Pess.."
"Şaşırmaman lazım artık."
"Yok yok şaşırmıyorum artık. Neyse ne de ben şimdi pazartesi günü başlayacak mıyım?"
"Evet."
"Peki o zaman. Numaranı aldım. Sen de benimkini. Kaydedebilirsin, izin veriyorum."
"Kayıtlı zaten."
Bisikletim üstüne yemin olsun ki bu çocuk sapık!
"... "
"Peki. Pazartesi görüşürüz. Optimist-"
"Sakın! Sakın bana bir daha öyle seslenme! Hem ne saçma bir lakap bu ya ilkokul çocuğu gibi."
Karşıdan gıcık bir gülme sesi geldi ve telefon kapandı. Bu sefer Alhan biraz üzgün ve soğuktu. Bunu, ta telefonun öteki ucundan hissedebilmiştim. Onun adına üzülmüştüm.. Umarım işleri yolunda gidiyordur..

PAZARTESİ
.. Dııt dııt dııt dıı-
Hoff şu alarmın sesini değiştirmeliyim. Ne gıcık bir ses ya.. Saat! Oha saat 6. Neden bu kadar erken kalkmak zorundayım ki. Neden bu işi kabul ettim ki zaten! Ama bir yandan da işe ihtiyacım vardı. Ve mülakata girsem bile böyle bir iş bulmak.. Zor.  10 dakika kadar yatakta oyalandıktan sonra, sonunda kalkabildim. İlk iş günüm için hangi kıyafetin uygun olacağını bilemedim. Bu yüzden ana kraliçeme danıştım. Ve uzun düşünmeden sonra beyaz gömlek, üstüne siyah ceket, siyah pantolon ve siyah stiletto giymeme karar verdik. Saçlarımı da salık bırakmıştım. Hiç bir işlem yapmadım çünkü saçlarım kendiliğinden dalgalıydı.

İşte şimdi hazırdım.Kahvaltımı yaptım. Çünkü annem çocukluğumdan beri beni evden aç aç bir yere yollamazdı.Kahvaltımı bitirdikten sonra daha fazla oyalanmadan evden çıktım. Otobüsle geç kalacağım için taksi tuttum. Yaklaşık 20 dakika sonra şirketin olduğu yere vardım. Vay canına şirket gerçekten de çok büyük ve lüks görünüyordu. Burada çalışmaya başlayacağıma inanamamıştım. İçeri girdim. Nereye gideceğimi bilememiştim. İlk defa böyle bir yerde çalışacaktım. Neyi nasıl bilebilirdim ki. Tam o anda Alhan karşıma çıktı.
"Hoş geldinn." deyip çocuk gibi gülümsedi.
"Hoş buldum. Ben nereye gideceğimi bilemedim. Öylece kaldım."
"Böyle yapacağını biliyordum. O yüzden seni bekledim.Her şeyi sana anlatacağım. Merak etme."
Başımla onayladım. Ondan sonra bana binayı gezdirip neler yapmam gerektiğini tek tek anlattı. Artık her şeyi anlamıştım. Şu an tek korktuğum şey. Acaba iş arkadaşlarım nasıldı ve aram nasıl olacaktı...