Güm güm güm....
Kim bu kapıyı kıran yaa, saat sabahın beşi.
-GÜZAYYYY, GÜZAYY... Bak şu lanet kapıya.
-hey sabah sabah bağırmayı keser misin? Yan odadayım seni rahatça duyabilirim ve ayrıca ben niye açıyor muşum muhtemelen gelen kadirdir git sen aç.
-senin şu kıskançığlın ömrümü yedin beee...
Aşağı indim ve kapıyı açtım. Kapıda iki yabancı çocuk duruyordu. Kimsiniz dedim uykulu bir şekilde ama sinir bozucu bir sessizliğe büründü ortalık. Birden telefonum çaldı arıyan babamdı
-buyurun kemal bey ne vardı?
-misafirlerin geldi mi?
Olayın farkına yeni varmıştım. Babamın 1 aydır bahsettiği şu iki ünlü ikiz di bu çocuklar. Hemen içeri buyrun dercesine elimle salonu işaret ettim.
-ilayda orda mısın?
-evet babacım şimdi geldiler.
-peki kızım misafirlerimiz sana emanet onlara iyi davran ve elinden geldiğince asileşme.
- tamam babacım da biz nasıl anlaşıcaz bunlarla ne Norveççe biliyoruz ne de doğru düzgün İngilizce.
-çeviri meviri halledersin sen bir şekilde. Hadi kızım onlar sana emanet kapatmam gerek konser biletlerinin ayarlaması var öptüm.
Telefonu yüzüme kapattı. Önce telefona sonra da koltukta oturan o iki yabancıya baktım ve endişeli bir şekilde "GÜZAYYYY" diye bağırdım.
-ne var be ne bağırıyorsun?
-misafirlerimiz var.
-aaa şu babanın bir aydır bahsettiği çocuklar
-evet onlar...
