~AHLA~...《MİRASÇILAR SERİSİ 1》 (Ateş VURGUN)

4.BÖLÜM:"YIKIM"

.... Yaklaşık 3 yıldır yazmıyorum.
Şu korona zamanlarında yeniden devam etme kararı aldım. Eski bölümlere dönüp baktığımda aslında ne kadar da yaşıma göre güzel yazmışım. Ancak, bir o kadar yanlış dolu ve ifadelerimi belli edemeyen. Eğer bu bölüme kadar dayanabildiysen sevgili okuyucum. Ergen dönemlerimde adım atıpta yazdığım ergen hikâyeme devam etme kararı aldım. Umarım beğenirsin. Muck,muck...
--------------

Olga hanımın dosyası ile ilgilenirken artık gerçekten de kafamı duvarlara sürtmek gelmişti içimden. Kocası ile boşanmak istiyordu. Aslında gayet basit bir dosya, ama sıkıntı şu ki kadının gerçek bir boşanacak sebebi yok. Kocası ağzını şapırdattığı için boşanma davası açmış, hem ailesini hem çevrelerindekileri hem de kocasını ve bizim koca büroyu da şoka sokmuştu.Üstelik daha evleneli 3 saat olmasına rağmen.

En son dosyayı savcılığa yollamadan önce şiddetli geçimsizlik yazma kararı almıştık.

Saate baktığımda 19:42 olduğunu gördüm. Çoktan mesaim bitmişti. Masamda gerinerek, çantamı toplamaya başladım. Artık 25 yaşına basmıştım, ve büyük bir hızla ilerleyen hayatımda bir sürü yeni karar almıştım. Mesela ilk adımı evimi ailemden ayrılarak yapmıştım. İkinci hamlem ise üniversitede ki erkek arkadaşım Ceyhun ile evlilik yoluna girmek oldu.

Onunla birbirimizi çok seviyorduk. Bu büyük adımı atmamız ise kolay olmuştu. Ceyhun harika bir insandı, aynı mesleği yapmamızda bizim için dönüm noktasıydı.

Ceyhun ile şu an nişanlıydık. Bu gün yemek yemek için buluşacağımıza dair anlaşmıştık. Ancak Ceyhun hala herhangi bir haber vermemişti. Her zaman gideceğimiz yer olduğu için takmadım. Belki benden önce gitmiştir, ya da ben ondan önce gider ufak bir sürpriz yaparım diye düşündüm.

Aracıma binip lokantanın olduğu sokağa doğru sürdüm. Bugün gariptir içimde çok büyük bir gerginlik vardı.2 gündür regl olduğum için pek durumu dert etmedim.

Lokantanın girişine gelince arabamı valeye verip içeri geçtim. Görevliye adımı söyledikten sonra, bana oturacağım yeri gösterdi. İlk başta Ceyhun'u orada görünce afallamıştım.Tamam burada olacağını biliyordum ama bana haber vermesi gerekirdi.

Yanına yaklaştıkça yüzünde büyük bir üzüntünün olduğunu fark ettim. O kadar kafası doluydu ki beni bile fark etmemişti. Masaya oturduğum zaman beni fark etmiş olacak ki yerinde dikleşti.

"Ceyhun, canım ne oluyor iyi misin?  Buraya gelirken aramadın, ya da mesaj dahi atmadın. Yüzün bile müebbet yemiş mahkum gibi.Bir sorun olduğu belli ama sen galiba bunu bana söylememekte kararlısın. Ceyhun yüzüme bakar-.." sözümü tamamlayamadan birden sözümü kesince olduğum yere sindim. Ceyhun şu ana kadar bir kere bile bana kızmamıştı. Ya da herhangi bir kavga etmemiştik ama hal ve hareketleri çok kabaydı.

"Ahla yeter! Sus! Be-Ben ayrılmak istiyorum tamam mı? Yürümüyor ilişkimiz olmuyor. Bitti, her şey bitti." anlayamıyordum. Ceyhun hiç olmadığı kadar kabaydı.

"Ceyhun sen iyi misin? Dalga mı geçiyorsun benimle? Ne demek oluyor bu Allah aşkına?" demiştim. Ancak Ceyhun elinde ki nişan yüzüğümüzü de çıkarınca bunların hepsinin bir şaka olduğunu düşünmekten kendimi alamadım.

"Ahla bitti. Bu kadar, hiçbir şey sorma bana. Lütfen!" diyerek yerinden de kalkınca. Ki gerçekten bu kadarı çok fazlaydı.Ayağa kalkıp konuşmaya devam etti. "Beni arama, mesaj atma ve mümkünse unut!"diye.