Peter pan en de geheugensloten

Wie ben jij?

Sophie leunde uit het raam. Haar lange blonde haren wapperde in de zachte nachtwind van juni. Sophie keek naar de sterren en liet haar gedachten dwalen. De examens waren gedaan en over iets meer dan een week zou het officiële begin van de zomervakantie zijn. Sophie sloot haar ogen en ademde diep in en uit met een grote glimlach op haar gezicht. 'Waar ben jij zo vrolijk voor?' Sophie schrok zich te pletter en keek opzij waar een jongen van een jaar of 15 plots op haar vensterbank zat. Hij had bruin haar en groene kleren. Om zijn middel hing een dolk. 'Wie ben jij?' Vroeg Sophie geschrokken, 'Wat doe je hier en hoe kom je op de vensterbank op de tweede verdieping?' De jongen grijnsde. Hij liet zich van de vensterbank glijden en even dacht Sophie dat hij zou vallen, maar ze keek stomverbaasd toe hoe hij midden in de lucht bleef hangen. Toen vloog hij door het open raam naar binnen en lande hij in het midden van de kamer. 'Wat? Hoe?' Stamelde Sophie en de jongen grijnsde nog breder. 'Mijn naam is Peter.' Zei hij, 'Peter Pan. En ik kom jou voorstellen om met mij een reisje te maken naar de meest geweldige plek die er bestaad.' Sophie's mond viel open. 'Ik ken jou!' Zei ze ongelovig. 'Ik ken jou van de sprookjes. Met Wendy en haar broertjes en Kapitein haak. Besta jij echt?' Peter knikte. 'Ik wil je graag menemen naar Nooitgedachtland.' Zei hij zelfvoldaan. 'Sorry, maar nee bedankt.' Zei Sophie beleefd en Peter keek alsof ze hem onverwachts met een hamer een klap in zijn gezicht had gegeven. 'Nee?' Zei hij ongelovig. 'Het spijt me,' Zei Sophie. 'Maar ik ben gelukkig thuis en de vakantie begint zo en ik ga op kamp met de jeugdbeweging en ik heb geen zin om naar Nooitgedachtland te gaan.'
'Waarom niet?' Vroeg Peter. 'Ik wil er in elk geval niet blijven.' Zei Sophie. 'Als ik naar huis kan wanneer ik wil, dan wil ik misschien later wel eens mee.' Peter keek haar boos aan. 'Nee, je kunt niet naar huis dan, nooit niet.' Zei hij boos. 'En niemand die weigert om mee te gaan.' Hij greep Sophie's arm en trok haar naar het raam. Sophie werkte tegen en ze trok terug. Peter steeg op en tilde Sophie met zich mee. Ze hing daar hulpeloos te bungelen. Peter dook door het raam en trok haar mee. 'HELP!' Schreeuwde Sophie en Peter legde zijn hand op haar mond. Hij vloog weg met de spartelende Sophie. Peter was sterk en hield haar stevig vast. Het was duidelijk dat hij dit veel vaker had gedaan bij veel grotere en sterkere kinderen dan zij.

Plots zag Sophie haar kans en ze gaf Peter een harde elleboogstoot in zijn maag. Hij klapte dubbel en liet Sophie vallen. Sophie viel vijf meter naar benden en vlak voor ze de grond raakte ving Peter haar weer op. Ze vlogen een meter boven een padje in het park en Sophie brak een lage tak af van de eerste de beste boom waar ze bij kon. Ze sloeg met de tak op Peter's hoofd.
Ze jaagde hem de vijver in en Sophie begon te rennen. Naar huis.
Peter kwam achter haar aan en ze rende en rende. Hij begon haar langzaam in te halen toen ze de voortuin in rende. Peter greep haar arm. Sophie gaf een gil en een fractie van een seconde later gaf Peter ook een gil, maar dan een gil van pijn. Sophie's hond, Timmy de dolmatiër, had zijn tanden in Peter's been geplant en was blijkbaar niet van plan om hem los te laten. Sophie had geen sleutel bij dus kluiterde ze langs de regenpijp naar haar open slaapkamerraam en klom naar binnen. Ze deed het raam meteen op slot en rende naar beneden, naar de voordeur. Ze deed hem open en riep: 'Timmy, brave jongen, kom.' Timmy liet meteen los en sprintte door de open voordeur naar binnen. Nog voor Peter zich kon omdraaien had Sophie de deur al terug dichtgegooid. Vloekend vertrok Peter terug en Sophie liet zich op een stoel vallen.
Ze kon niet wachten tot haar ouders thuiskwamen, zodat ze het hun kon vertellen. Alhoewel. Wie zou haar geloven als ze het vertelede. Misschien kon ze het beter geheimhouden.