Peter pan en de geheugensloten

Gewoon proberen

'Is het niet prachtig?' Vroeg Alex 'geweldig!' Zei Rakke. De slimme jongens lagen op het strand en ze keken naar de prachtige sterrenhemel, waar regelmatig vonken in verschillende kleuren uiteen spatte als vuurwerk. Deze vonken spoten tevoorschijn uit de handen van Sophie die samen met Peter een eindje bij de Slimme jongens vandaan stond. In de maand dat ze met Peter haar magie had geoefend, nadat ze had gehoord dat ze uitverkoren was, was haar magisch vermogen enorm vooruit gegaan. Ieder moment dat ze niet met Peter magie aan het oefenen was, zat ze na te denken over hoe ze Peter en de Slimme jongens hun "ware geluk" kon laten vinden. Ze leken allemaal erg tevreden met het leven dat ze hadden. Ze hadden alles wat ze maar wensen konden en als ze iets nodig hadden hoefde ze alleen maar te geloven dat het er was.
'Dat is wel genoeg voor vandaag.' Zei Peter toen Sophie een regen van vonken in alle kleuren van de regenboog de lucht in schoot. Ze gingen met zijn allen terug naar het kamp en terwijl iedereen vrolijk zat te praten rond het kampvuur merkte Sophie als enige dat er iemand ontbrak. Sophie keek om zich heen en zag tussen de bomen door Nico op een rots op het strand zitten. Ze liep naar hem toe en ging naast hem zitten. 'Is er iets?' Vroeg ze. 'Ja.' Zei Nico en hij bleef kijken hoe de golven over het strand spoelde en terug wegtrokken. 'Wil je erover praten?' Vroeg Sophie. 'Ik mis iemand dat is alles?' Zei Nico. 'Iemand van lang geleden. Ik herinner me nog dat ze een beetje op mij leek. Haar naam was Lynn. Ik weet nog dat we samen speelde en alles gewoon samen deden. Tot Peter kwam en me meenam. MIJ MEENAM! EN HAAR ACHTER LIET!' Er stroomde een paar tranen over zijn wangen. 'Ik ben hier gelukkig en heb alles wat ik wil, maar toch mis ik haar.'
'Lynn?' Vroeg Sophie. 'Ja Lynn! Lynn Sperers!' Zei Nico nogal geïrriteerd omdat Sophie blijkbaar zo traag van begrip was. 'Ik ken haar.' Zei Sophie en Nico scheurde zijn blik los van de golven en keek haar aan. 'Wat?!?' Zei hij stomverbaasd. 'Lynn zat bij mij op school. Een jaar of drie hoger dan ik. Ze was een vriendin van me. Ze is een jaar of vijf geleden haar tweelingbroer verloren.'
'Tijd werkt hier anders.' Zei Nico. 'Vijf jaar geleden is Lynn me verloren, maar ik ben hier al acht jaar. Toch zijn we op hetzelfde moment van elkaar gescheiden.'
'Je mist je familie, hè?'
'Ja'
'Waarom ga je dan niet terug?'
'Dat zou Peter Pan nooit goed vinden.'
'Vlucht dan gewoon.'
'Je kunt hier niet weg zonder zijn toestemming.'
'Ik bedenk wel iets om je hier weg te krijgen. Om ons hier weg te krijgen. Ons allemaal.'
Nico glimlachte triest. 'Komen jullie we gaan weer kampvuurverhalen vertellen!' Riep Peter van de rand van het strand. Nico en Sophie keerde terug naar het kamp en nadat Peter nog een geweldig en spannend verhaal over zijn laatste ontmoeting met kapitein Haak verteld had kroop iedereen in zijn hangmat. 'Maak jij het vuur uit, Sophie?' Vroeg Peter. Sophie knipte een keer met haar vingers en het vuur verdween. Als Peter haar magisch talent op de proef wou stellen, mocht hij wel met een grotere uitdaging komen.

Midden in de nacht werd Sophie wakker. Ze had een plan. De volgende avond zat iedereen rond het kampvuur. 'Zo, wie heeft er zin in een verhaal?' Vroeg Peter. 'Mag ik vandaag een verhaaltje vertellen?' Vroeg Sophie. 'Even keek Peter stomverbaasd, maar toen lachte hij. 'Maar natuurlijk.' Zei hij en Sophie stond op. 'Ons verhaal begint lang geleden in Londen. Bij een familie met drie kinderen. De oudste van de kinderen was een meisje genaamd Wendy. Ze had nog twee kleine broertjes. Jantje en Michieltje.' Sophie vertelde het hele sprookje van Peter Pan zoals ze het als kind zo vaak had gehoord. De slimme jongens luisterde met open mond en Peter keek een beetje triest. 'Wauw!' Zei Sippe toen Sophie was uitgesproken. 'Is dat echt gebeurt, Peter?' Peter knikte triest. 'Waarom mochten Wendy, Jantje en Michieltje wel weg en wij niet?' Vroeg Nico. Peter stond op. 'Wel voor, euh, voor speciale redenen.' Zei hij en het viel Sophie op dat hij er ongelooflijk zenuwachtig uitzag. De Slimme jongens begonnen te protesteren en stonden boos op. Peter probeerde weg te rennen, maar de Slimme jongens hadden hem omsingeld. Uiteindelijk vloog hij recht omhoog en verdween tussen de bomen. 'We zullen hem vinden en dan zal hij moeten boeten voor zijn daden!' Riep Nico. 'Vindt hem!' De slimme jongens rende het bos in terwijl ze woedende strijdkreet schreeuwde. Nico wilde achter de andere aan rennen, maar Sophie greep hem bij zijn arm. 'Waarom verzetten jullie je nu pas?' Vroeg ze. 'Als je hier lang genoeg bent, heeft Peter je in zijn macht. Door jouw verhaal werd die vloek verbroken en nu willen we terug naar huis. En daar hebben we hem voor nodig. We zullen onze wraak wel krijgen!' Riep Nico. Hij rukte zijn arm los en rende het bos in. Sophie keek hem na. Helemaal alleen naast het kampvuur waarvan de vlammen nog hoog oplaaiende.