Peter pan en de geheugensloten

De voorspelling

Sophie lag wat heen en weer te wiegen in een hangmat die tussen twee bomen hing. Timo kwam naar haar toe. Hij was een van Peter's slimme jongens. 'Waarom kijk je zo triest?' Vroeg Timo. 'Ik mis mijn vrienden en familie.' Zei Sophie. 'Waarom? Het is hier toch leuk?' Vroeg Sippe. 'Ik vind van niet.' Zei Sophie. 'Ik vind het niet leuk om alles te moeten doen wat Peter zegt.'
'Dan kan ik ook gewoon je vrienden terug halen en dan hoef jij niet meer te doen wat ik zeg.' Zei Peter die als uit het niks verscheen. ' Nee, ik zal mijn vrienden beschermen.' Zei Sophie dapper. 'WAAROM?' Riep Peter geïrriteerd. 'Wat is er zo leuk aan vrienden?'
'Wel,' Zei Sophie, ' Je vrienden staan altijd klaar om je te helpen. Je geeft om elkaar en je beschermd elkaar. Je gaat samen leuke dingen doen en ze steunen je.'
'Dat krijg ik nu ook al van mijn slimme jongens.' Zei Peter, 'Ik heb geen vrienden nodig zolang ik hen heb.' Sophie schudde haar hoofd. ' Zo werkt dat niet,' Zei ze, 'Je vrienden helpen jou en jij helpt hen.' Peter keek Sophie niet begrijpend aan. 'Waarom zou ik hen helpen als zij mij al voor niets helpen?' Vroeg hij. 'Omdat andere mensen helpen je een goed gevoel geeft en het leuk is om dingen met andere te delen.' Zei Sophie. 'Weet je nog wat je zei vlak nadat we onze deal hadden gesloten? Je zei dat je het niet leuk vind om me te betoveren omdat ik dat niet leuk vind en jij het niet leuk vind als ik iets niet leuk vind.' Peter leek diep over die woorden na te denken. 'Ik vind het inderdaad niet leuk dat je nu al de volledige twee maanden dat je vrienden weg zijn, continue verdrietig bent.' Zei hij twijfelend. 'Als je wilt dat ik gelukkig ben, Waarom laat je me dan niet samen met mijn vrienden in de gewone wereld leven?' Vroeg Sophie. 'Waarom wilde je mij per se in Nooitgedachtland hebben?' Peter zuchtte. 'Kom mee!' Zei hij vastbesloten. 'Ik moet je iets laten zien.' Sophie volgde hem. Ze moest wel. De deal die ze hadden gesloten zei dat ze moest doen wat hij wilde.

Peter nam haar mee naar een oude boom. Pas toen Sophie heel goed keek zag ze dat er een groot gat tussen de wortels van de boom zat. Peter liet zich door het gat naar beneden glijden en Sophie volgde zijn voorbeeld nogal nerveus. Toen ze weer iets kon zien zag ze dat het gat uitkwam in een ondergrondse kamer. De kamer was gezellig, met comfortabele stoelen, banken en zetels. In de ene hoek brandde een haardvuur en in de andere stond een kastje met daarop een oude rol perkament. Peter nam de rol en ging zitten op een kussentje bij de haard. Hij gebaarde dat Sophie erbij moest komen zitten. Hier en daar doken de nieuwsgierige gezichtjes van de Slimme jongens op. 'Ga je de voorspelling nog eens voorlezen?' Vroeg Miko. Peter knikte en de Slimme jongens kwamen bij ons zitten. Ze waren met een stuk of tien en wilde blijkbaar allemaal deze zogenaamde voorspelling horen.
Toen alle slimme jongens zaten begon Peter met het verhaal:

'Lang lang geleden kwam een oude man naar Nooitgedachtland. Hij zei dat hij machtig genoeg was om ook zonder mijn toestemming van of naar Nooitgedachtland te reizen. Hij was naar een heilig orakel geweest dat een voorspelling had gedaan over Nooitgedachtland. Het orakel had verteld dat op een dag er een meisje zou zijn dat door de sterren gekozen was. Eens in Nooitgedachtland zou zij sneller de Nooitgedachtlandmagie opnemen dan enig ander en zou zij zeer sterk worden. Zij zou de inwoners van Nooitgedachtland iets magisch laten zien dat hun hele leven zou veranderen. Ze zou hun meenemen naar een plaats waar zij nooit meer weg zouden willen en zou hun hart bevrijden van datgene wat hen tegenhield om waar geluk te vinden.'

Peter keek op en richte zich tot Sophie. 'Dat meisje ben jij.' Zei hij.
' Wat?' Riep Sophie uit. 'Waar heb je het over? Ik ben niet door de sterren uitgekozen! Ik ben niet bijzonder! Ik ben Sophie! Gewoon Sophie!' Peter grijnsde. 'Sorry.' Zei hij, 'Maar je lot kun je niet ontvluchten, Sophie.' Sophie leek er echt niets van te geloven. 'Kom mee!' Zei Peter en hij bracht Sophie naar buiten. 'Tuko? Hoelang ben jij hier al?' Vroeg hij aan een van de Slimme jongens. Tuko dacht even na en zei toen: 'een jaar of drie geloof ik.' Peter glimlachte. 'Kun jij al vliegen zonder elfenstof?' Vroeg hij. Tuko schudde zijn hoofd en Peter wende zich tot Gerry. 'Hoelang ben jij hier al?' Vroeg hij. 'Zo'n vijf jaar, geloof ik.'
'Kun jij al vliegen?'
'Nee, daarvoor ben ik hier nog niet lang genoeg.' Toen draaide Peter zich om naar Japie. 'En hoe zit het met jou, Japie?' Vroeg hij. 'Ik ben hier al zeven jaar en kan ook nog niet vliegen.' Zei Japie. Hij leek het niet echt erg te vinden en de rest trouwens ook niet. 'Nico, hoe zit het met jou?'
Ik ben hier al acht jaar en ik kan nog niet echt vliegen maar als ik echt hard mijn best doe dan kan ik wel een paar centimeter boven de grond zweven.' Zei Nico en hij leek er heel trots op te zijn. 'Weet je nog wat de voorspelling zei?' Vroeg Peter, 'Ze zou sneller Nooitgedachtlandmagie opnemen dan alle anderen. Probeer eens te vliegen.' Sophie keek hem aan. 'Eeeh, hoe?' Vroeg ze. 'Je moet geloven dat je het kan.' Zei Peter. 'Alle Nooitgedachtlandmagie werkt met geloven dat het zo is.' Sophie sloot haar ogen en geloofde zo hard als ze kon dat ze nu zou vliegen. Toen ze haar ogen open deed zweefde ze een kleine meter boven de grond. 'Wow!' Riep Rakke, 'dat is ongelooflijk!'
'Niet eerlijk!' Riep Akso, 'wij moeten tien jaar wachten en zij maar twee maand!'
'Tja,' Zei Alex tegen Akso, ' Wij zijn ook niet uitverkoren door de sterren.'
'Geweldig!' Zei Peter, 'en dit is pas het begin. Je kunt nog veel meer en ik zal je leren alle magie die je hebt te gebruiken. En dan kun jij de voorspelling waar maken en ons hart bevrijden van datgene dat ons tegenhoud om waar geluk te vinden.'