Peter pan en de geheugensloten

De uitstap

Peter ademde de zoute zeelucht diep in. Hij sloot zijn ogen en in zijn verbeelding stond hij weer naast de Nooitgedachtzee terwijl hij Sophie leerde vuurwerk te toveren en de Slimme jongens toekeken. Hij opende zijn ogen weer. Het strand in Nooitgedachtland lag vlak naast het jungleachtige bos waar ook hun kamp was geweest. Dit strand lag naast een lange dijk waar de rijen appartementsgebouwen de rest van de stad aan het oog onttrokken. Hij keek hoe alle andere leden in de zee speelden. Sophie was bij hem blijven zitten om hem gezelschap te houden en Simon was met Maike in de duinen verdwenen. Na Peter's bijna dood ervaring had hij even genoeg van water. Hij zou later wel leren zwemmen. Hij en Sophie zeiden geen woord tegen elkaar. Ze hoefden niks te zeggen om zich bij elkaar op hun gemak te voelen. Sophie's hoofd rustte op Peter's schouder en hij had een arm om haar heen geslaan. In de verte zaten de andere leden in de zee te zwemmen of spelletjes als truth or dare of spin the bottle te spelen. Het schelle geluid van een fluitje gaf aan dat het tijd was om te verzamelen. Ze verzamelde aan een stel picknicktafels voor het middageten. Simon en Maike kwamen een paar minuten na de andere aanlopen. Hun haar zat ongelooflijk in de war en ze kwamen bij Peter en Sophie zitten.
'Waarom komen jullie eigenlijk niet in het water?' Vroeg Els aan Peter en Sophie op het moment dat Simon en Maike net gingen zitten. 'Ik houd Peter wat gezelschap.' Antwoordde Sophie. 'Waarom ga jij dan niet in het water, Peter?' Vroeg Thomas. 'Ik kan niet zwemmen.' Zei Peter een beetje beschaamd. 'Dat is toch niet erg. Daar hoef je je heus niet voor te schamen hoor.' Zei Willem. 'Ja.' Zei Zeno. 'Ik bedoel maar, Sander kan ook pas sinds kort zwemmen.'
'Hoe weet ja dat?' Riep Sander. 'Dat zei Simon.' Antwoordde Zeno. 'Wat!' Riep Sander en hij begon een hele tirade over geschonden vertrouwen een gebroken broertjesband en ratelde zo door dat Simon er nauwelijks zijn 'Sorry, Sander.' Tussen wist te krijgen. Sander was woedend omdat Simon blijkbaar een van de dingen waarvoor Sander zich het meeste schaamde had doorverteld. Dat was een goede afleiding want daardoor zag niemand dat Sophie Zeno's arm had gegrepen en hem wegsleurde van tafel. Niemand zag het behalve Peter die opstond om hen te volgen. 'Wat krijg jij opeens?' Vroeg Zeno toen Sophie hem zo'n tien meter van de groep los liet. 'Jij!' Zei Sophie woedend. 'Ik wat?' Vroeg Zeno. 'Jij bent degene die Peter van kant probeert te maken!' Riep Sophie woedend. 'Ik heb geen idee waar je het over hebt.' Zei Zeno. 'De enige keer dat Simon dat van Sander zei was op hetzelfde moment dat Peter voor het eerst zei dat hij niet kon zwemmen wat later nog vaak tegen hem gebruikt werd.' Riep Sophie. Zeno deed zijn mond open, maar kon kennelijk niks tegen dat argument beginnen, dus deed hij zijn mond weer dicht. 'Waarom doe je dit?' Vroeg Peter. 'Voor wraak!' Riep Zeno. ' Ik weet niet waarom niemand zich iets kan herinneren, maar ik weet het nog goed! Heb je enig idee hoe het was? Hoe het was om wakker te worden en te beseffen dat een vriendin zich voor ons had opgeofferd! Om te beseffen dat ze door een magische gek gevangen werd gehouden die wie weet wat met haar doet terwijl wij veilig in dat kamphuis zitten en het maar aan haar ouders moeten uitleggen! Hebben jullie enig idee hoe verschrikkelijk bezorgd wij waren omdat onze vriendin ontvoerd was!' Zeno barstte in tranen uit en zakte op de grond. 'Het spijt me!' Huilde hij, 'Ik herinnerde me plots alles weer en zag hoe goed het tussen jullie ging en ik dacht dat hij je weer betoverd had en ik wou gewoon al mijn vrienden beschermen.' Sophie ging naast hem zitten en legde een arm om zijn schouder. 'Het is goed.' Zei ze zacht. 'Het is goed. Er is nog geen onomkeerbare schade toegebracht. Je moet weten dat Peter veranderd is. Hij zal nooit meer iemand kwaad doen.'
'En jij geloofd dat?' Riep Zeno. 'Ik weet niet wat hij jou en Simon heeft wijsgemaakt, maar ik zal ervoor zorgen dat niemand ooit nog last van hem zal hebben!' Hij sprong op en wees naar Peter. ' Nee, dat zul je niet.' Zei Peter rustig. Hij gaf een kort zwiepje met zijn hand en Zeno viel bewusteloos op de grond. 'Wat had ik nou gezegd over geen magie.' Zei Sophie. 'Ik kan hem me toch niet rustig laten vermoorden.' Zei Peter. 'Je moet me gewoon vertrouwen.' Daar was het weer. Die sterke aandrang om Peter meteen te vertrouwen en te geloven. 'Wat ga je met hem doen?' Vroeg Sophie. 'Dat zijn mijn zaken.' Zei Peter rustig. 'Je gaat hem toch niet vermoorden?' Vroeg Sophie angstig. 'Wat ik met hem doe zijn mijn zaken.' Herhaalde hij. Hij greep Zeno's arm en steeg op. Hij verdween in de wolken. Sophie vloog achter hem aan maar toen ze eenmaal door het wolkendek was gebroken, zag ze hem nergens meer. Ze riep zijn naam. En nog eens en nog eens. Maar hij reageerde niet. Huilend zakte Sophie terug naar het strand. Ze lande in het zand en viel huilend neer. Simon kwam aanlopen. 'Wat is er gebeurd? Waar is Peter?' Vroeg hij. Sophie kon het nauwelijks opbrengen om te antwoorden. Maar ze wist dat hij het moest weten, dus vertelde ze alles. Terwijl ze vertelde leek Simon bleker en bleker te worden en toen ze klaar was, was alle kleur uit zijn gezicht weggetrokken. 'Gaat hij Zeno vermoorden?' Vroeg hij bang.