Yine gün batıyor. İşte yalnızlığın siyahlığı beliriyor ufukta. Yalnızlık simsiyah bir güneş aslında. Siyah asaletiyle boğuyor insanları. Sevginin değerini, gülmenin keyfini anlasınlar diye. Mutlu olsunlar diye. Okunan bir kitabın, izlenen bir filmin ya da yenen bir dondurmanın çok ışıklı dünyasına dalsınlar diye kendini siyaha bürüyor yalnızlık. En fedakârı yalnızlıktır bence. Mutluluk sarıyken kendisi siyah. Aşk kırmızıyken kendisi siyah. İnsanlar için fedakârlık yapıyor. Siyah ve yalnızlık kavuşabilen tek âşıklardır. Ne ilahi aşkı bulan mecnundur siyah, ne de aşkından ölen leyladır yalnızlık...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
-YALNIZLIK MELANKOLİSİ-
Non-FictionYalnızlık içimize yerleşmiş gibi. ağlamaklı bakıyor. Ne yapmalı şimdi? Sevmeli mi yalnızlığı? Kimseyi sevemezken?
