Bu kadar yakın mıyız ölüme? Ya da ölüm bize bu kadar yakın mı? Bu kadar burun buruna mıyız bir sayinede olacak şeyle? Sonrası,sessiz ve karanlık. belki de beyaz bir ışık. Kim bilebilir ki? Belkide hemen şuan karanlığa gömülebiliriz ya da beyaz bir ışıkla göklere yükselebiliriz. Hem de şuan. Bunu yazarken,bakkalda,sokakta yürürken,okulda teneffüsteyken,kitap okurken ya da herhani bir anda. Daha hiçbirşey yapmamışken, her şey yarımken, ortada hiçbir sebep yokken. Öylece bir anda terkedebiliriz her şeyi. Nedensiz,kimsesiz ve sessiz... Belki yıkıntıların arasında sadece hayatta kalan biz oluruz. Şans mı bu,tesadüf mü? Kader,alınyazısı mı? Şanssızlık mı yoksa? Gidip gelmek mi öteki boşluğa,gidipte dönmemek varken?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
-YALNIZLIK MELANKOLİSİ-
Non-FictionYalnızlık içimize yerleşmiş gibi. ağlamaklı bakıyor. Ne yapmalı şimdi? Sevmeli mi yalnızlığı? Kimseyi sevemezken?
