Boş bir sokakta yürüyorum. Etraf,küslüğün getirmiş olduğu sisle kaplı. Küçük insanların büyük çığlıkları duyuluyor.Boşvermişlik hissi çevreliyor her yanımı. Ürperiyorum birden. Ama ben hiçbir şeyi boşvermem ki. Her şey herkes önemlidir benim içimde. Her ne kadar değer verdiğin insan için hiç önemin olmadığını görsen bile. Şimdi de alınganlık sardı etrafımı. Hüznün kokusu yükseliyor yerden. Buram buram hüzün... Bir ses işitiyorum.'BOŞVER'. Bir anda arkamı dönüyorum. Karanlığın içinde biri.Evet, ona çok benziyor. Küslüğün resmi...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
-YALNIZLIK MELANKOLİSİ-
SachbücherYalnızlık içimize yerleşmiş gibi. ağlamaklı bakıyor. Ne yapmalı şimdi? Sevmeli mi yalnızlığı? Kimseyi sevemezken?
