De Afstammeling (Elementenacademie 1)

Hoofdstuk 4: De perfecte smoes

'Ik heb de perfecte smoes voor die Mevrouw Kwarovski voor jou. Ze moet je dan wel laten gaan.' zei Ira. Ze zaten op de trap van de Grote Kerk die zo genoemd was omdat hij op het Grote Plein stond. 'Dus dat Hoofdkwartier,' begon Robbyn, 'wat is dat eigenlijk'? 'O, daar valt van alles onder. Bijna iedereen werkt voor het Hoofdkwartier. Kleinere kantoren zijn verspreid over de hele wereld, maar die vallen ook onder het Hoofdkwartier. De Elementenwereld wordt door het Hoofdkwartier geleid'. De torenklok sloeg 4 uur. 'Oké,' zei Robbyn, 'maar dan snap ik nog- '. 'Robbyn'!

Brenn kwam op haar afrennen. 'Je kwam om 3 uur niet opdagen! Waar ben je geweest? Waarom duurde het zo lang'? Hij bekeek Ira die naar hem glimlachte. 'Wie is dit? Robbyn, je weet dat je niet met vreemde mensen moet optrekken. Je kan ze niet vertrouwen! Dat staat in de Wet van de Straat die je nota bene zelf bedacht hebt'! Ira stond op en klopte haar broek af: 'ik laat jullie wel even alleen'. 

'Nou'? Brenn sprong van zijn ene voet naar zijn andere en wachtte ongeduldig af op het antwoord. 'Het duurde allemaal wat langer' bracht Robbyn uiteindelijk uit. Brenn was duidelijk niet tevreden met dit antwoord: 'ik wil meer weten' zeurde hij, maar zijn gezicht klaarde weer op toen Robbyn een briefje uit haar zak haalde. 'Voor jou'. 'Maar- Maar Robbyn dit zijn 100 Faltunten. Hoe kom je eraan. Je hebt toch niet weer de stadskas geleegd'? 'Nee, nee' stelde Robbyn hem gerust 'die stadskas is al helemaal leeg, zelfs zonder mijn hulp. Daar zorgt Burgemeester Cyricius wel voor. Ik snap nog steeds niet hoe ze die man tot burgemeester hebben benoemd... Ik heb dit geld, uh, verdiend'. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Ze had niet moeten aarzelen. Brenn had de aarzeling ook opgemerkt: 'ik geloof je niet'. Robbyn haalde haar schouders op: 'dan niet, maar ik heb je nog nooit een leugen verteld'. Brenn wist dat dat waar was, Robbyn was eigenlijk altijd eerlijk naar hem. Ze kon hem de waarheid wel onthouden, maar ze had nog nooit gelogen. 'Koop er wat van voor de andere kinderen oké? En wat lekkers voor jezelf. Of een nieuwe broek of iets. Ik moet gaan'. Robbyn sprong op en liet Brenn weer verbijsterd achter, hij snapte nog steeds niet hoe ze iedere keer weer aan geld kwam. 

Ira leunde een straat verderop tegen een muur aan, wachtend op Robbyn, terwijl ze nadacht over de jonge Nestelaar en de Spiegelcinan die ze vandaag ontmoet had. De laatste keer dat jonge Nestelaars ontvoerd werden was in de tijd van Ryon. Ira was toen nog best jong, een jaar of 7 of 8. Ze herinnerde zich er niet veel van, maar ze had er les over gehad op de Elementenacademie. Ira had na het incident met de Spiegelcinan onmiddelijk contact opgenomen met het Hoofdkwartier. Ze hadden een bericht teruggestuurd dat het het laatste jaar vaker was gebeurd en dat ze haar ogen goed open moest houden. Alsof ze dat niet deed, bedacht Ira geïrriteerd. 

'Klaar? Mooi, dan kunnen we gaan'. Ira liep verder, nog steeds peinzend. Ze was Robbyn komen vertellen over de Elementenwereld, dat was eigenlijk zo'n beetje alles wat het beroep van een Siyus inhield, toen ze de twee Cinan opmerkte. Ze was niet geacht iets aan Cinan te doen als ze ze zomaar tegenkwam, maar nu droegen ze een meisje dat omrand was met het felste Nestelaarlicht dat ze ooit gezien had en erger nog: het was háár Nestelaar. Ze was de strijd met ze aangegaan, alleen waren Spiegelcinan niet zo sterk, maar zodra ze met meer waren werden ze erg sterk. Ze was het meisje uit het oog geraakt en Robbyn was gewond geraakt, maar dat was beter dan dat ze ontvoerd was. Nu moest ze alleen nog de directrice van het weeshuis overhalen. Ze wist al precies wat ze zou gaan doen.

De zon stond laag aan de hemel. Het was laat in de middag. Rond 5 uur dacht Robbyn. Ze zat op haar gammele bed in de slaapzaal. Er waren een paar maanden geleden een aantal bedden gedoneerd door een rijk stel. Erg goed waren ze niet, maar het was een stuk beter dan slapen op de vloer. Het was in de winter ontzettend koud en als je verkeerd lag deed je hele lichaam zeer. Na een tijdje was je er wel aan gewend, maar Robbyn was toch erg blij met het bed. 

Ira had beneden een gesprek met Mevrouw Kwarovski. Omdat ze een bezoeker bij zich had, had Robbyn nog niet de uitbrander gekregen die ze in de eerste plaats verwacht had. Die kwam vast als ze klaar waren. Ze kon nog steeds niet helemaal bevatten wat er vandaag gebeurd was. Niet dat ze het erg vond, het was alleen vreemd. Heel erg vreemd. Een keer kwam de gedachte in haar op dat dit allemaal een opgezette grap was van Juffrouw van Breukelen om haar terug te pakken, maar snel daarna bedacht ze dat Juffrouw van Breukelen geen enkel gevoel voor humor had en dat ze ook hele eigenaardige dingen gezien had vandaag. Dingen die eigenlijk niet konden. 

'Robbien'! gilde Mevrouw Kwarovski naar boven. Robbyn grinnikte even om het rare accent van Mevrouw Kwarovski, maar slikte de lach in toen ze boven aan de trap kwam. De trap kraakte vreselijk en herinnerde Robbyn waarom ze altijd over de trapleuning ging. Het huis was oud, maar viel niet helemaal uit elkaar. Mevrouw Kwarovski stond onderaan de trap. 'Iek moet met je praten. Kom biennen'. Ze deed de deur naar haar kantoortje open.

Het kantoortje van Kwarovski was niet meer dan een opgewaardeerde trapkast waar een tafel en een paar stoelen in stonden. Op de tafel lag er een stapeltje laps en een grafietstaafje. Papier was erg kostbaar en meestal schreven de armen op laps. Laps werden gemaakt van een mengsel van stofvezels en plantenvezels. Hierdoor was het erg sterk en kon je er makkelijk met een grafietstaafje dingen op schrijven. Ze gebruikten ze ook op de school van Robbyn. 

'Deze joeffrouw ier komt miet een boodskap. Ze zekt dat je naar een opvoedienkstehoes moet' sprak Mevrouw Kwarovski met een zwaar accent. Ze wees naar Ira die met een zelfvoldane blik naar Robbyn keek. Robbyn fronsde: 'en dat wil zeggen'? 'Dat wiel zeggen dat je een proeftied hebt van drieëndiertiek daken. Als je dan nok keen verbeterienk hebt gemaakt dan...' Mevrouw Kwarovski viel stil, maar Ira knikte bevestigend. 'Dat was et. Je mak kaan'. 

'Serieus? Een opvoedingstehuis? Dat was het beste wat je kon verzinnen'? Robbyn en Ira stonden buiten het Tehuis. Ira haalde haar schouders op: 'wat moest ik dan? Ik kon toch niet zeggen dat ik je zou adopteren of iets. Ik ben 19 Robbyn. Dat zou wel erg ongeloofwaardig zijn'. Daar had Robby niets meer op te zeggen en er viel een stilte. In de verte hoorde je de handelaren die hun laatste spullen aan toeristen probeerden aan te smeren en de vis verkopers die de vangst van vandaag verkochten. 'Over 33 dagen kom ik hier terug. Maak je geen zorgen over de Cinan'. 'Ik maak me geen zorgen over de Cinan' onderbrak Robbyn. 'Maak je ook geen zorgen over de Elementenacademie dat komt wel goed. Er komen van over de hele wereld Afstammelingen naartoe en-'. 'Wacht even' zei Robbyn 'als ze van over de hele wereld komen hoe praat ik dan met ze'? Ira keek haar geschokt aan: 'dat ben ik helemaal vergeten te vertellen! Ik wist het! Ik wist dat ik iets vergeten was'. Robbyn sloeg haar armen over elkaar: 'zeg op dan'. 'Goed. Ik kom uit Echistan'. 'Maar hoe-'. 'Val me niet in de rede, ik leg alles uit. Echt waar. Afstammelingen hebben behalve de Elementen en de Gaven ook nog iets anders. Dit is aangeboren en wanneer je in je Nestelperiode komt, zoals jij nu, komt het naar boven. De taal van de Fiäre'. 'De taal van de Fiäre'? fluisterde Robbyn ontzet. 'Daar communiceren wij op dit moment in' meldde Ira er nog even bij. 'Maar ik heb helemaal niet gemerkt dat ik een andere taal spreek' bedacht Robbyn hardop. 'Nee, maar als je goed luistert en er bij stil staat kun je het wel horen'. 

Robby luisterde en hoorde dat de Falteriaanse harde klanken hadden plaatsgemaakt voor zachtere, vollere klanken. Het klonk als een lied dat ze zongen, maar tegelijkertijd was het duidelijk en vooral prachtig. Ira glimlachte bij het zien van het opgetogen gezicht van Robbyn. Dit was een van de beste dingen aan haar baan. 'Heb je verder nog vragen'? In haar ooghoek zag ze een jongeman langslopen, een Anarkapar, die ze herkende van het Hoofdkwartier. Zijn taak was om de komende 33 dagen Robbyn te beschermen totdat ze veilig op de Academie was. 'Wat is jouw Element'? Ze schrok op van Robbyns stem. 'Wat'? 'Wat is jouw Element'? herhaalde Robbyn. Ira glimlachte: 'Mijn Element is Aarde'.