De Afstammeling (Elementenacademie 1)

Hoofdstuk 5: Een identieke tweeling

Robbyn had de helft van het geld verdeeld onder een aantal andere kinderen die ze vertrouwde om er zo zeker van te zijn dat de kleintjes redelijk te eten kregen. Ze had hen ook op hun hart gedrukt dat ze heus wat voor zichzelf mochten kopen zolang ze maar genoeg eten kochten voor de kinderen. Van 250 Faltunten kwamen ze best ver. Ze had vanochtend haar schamele bezittingen bij elkaar gepakt en in een linnen zak gestopt. Haar meest kostbare bezit, een kettinkje van touw met een klein robijntje eraan, had ze om gedaan. Meestal lag het verstopt onder een losse plank dicht bij haar bed. Mevrouw Kwarovski had haar verteld dat Robby het bij haar had toen zij Robbyn vond. Het robijntje was niets waard dus Robbyn had het nog steeds.

Op dit moment zat Ira in het kleine kantoortje van Mevrouw Kwarovski om te praten over Robbyns jeugd die ze, zo vertelde ze het aan Mevrouw Kwarovski, verder in een opvoedingstehuis zou doorbrengen. Dat nieuwtje was trouwens heel snel door de stad gegaan. De 33 dagen, nadat de Siyus haar een bezoekje had gebracht, waren verschrikkelijk geweest. Mensen hadden achter haar rug om allerlei dingen gefluisterd. Niet dat Robbyn zich daar iets van aantrok, het probleem was meer dat niemand in haar buurt wilde zijn. Alleen zijn vond Robbyn zeker niet erg, maar nu kon ze niet meer naar buiten zonder opgepakt te worden. De Falterken vonden haar levensgevaarlijk voor mensen en daarom hadden ze een goed excuus om haar op te pakken. Robbyn wist wel hoe ze uit hun handen moest blijven, maar winkels gingen dicht als ze langsliep, mensen riepen hun kinderen binnen en er werd bijna automatisch een weg vrijgebaand omdat iedereen haastig van haar wegliep. Na 2 weken werden er flyers verspreid en biljetten opgehangen waarop stond hoe gevaarlijk ze was. 

'Does et ies rond. Robbien kaat naar een opvoedinkstehoes'? Ira knikte: 'en als de jongejuffrouw snel haar spullen wil pakken, dan kunnen we gaan'. 'Maar jouffrou' onderbrak Mevrouw Kwarovski: 'oe koent niet zomaar Robbien meenemen. Daar zijn rekels voor'. 'Nee hoor. De regering kan op ieder moment beslissen dat een delinquent naar een opvoedingstehuis gestuurd moet worden'. 'Een delienkoent'? Mevrouw Kwarovski keek Ira onbegrijpend aan en Robbyn hield haar adem in. Wat nou als Mevrouw Kwarovski haar hier hield. 'Een schooiertje' verduidelijkte Ira. Robbyn blies haar adem langzaam uit, Ira was geweldig in toneelspelen. 'Okie dan. Et ies koed. Neem aar maar mee. Als et moet van de rekerink'. 'Pak je spullen' beveelde Ira terwijl ze met minachting naar Robbyn keek. Er twinkelde iets in haar ogen: 'smerige crimineel'. Robbyn besloot er nog een schepje bij te doen: 'nee'. Ze sloeg haar armen over elkaar.Mevrouw Kwarovski sloeg het tafereel gade met een bezorgde blik op haar gezicht. Zo had Robbyn haar nog nooit zien kijken. 'Geen zorgen Mevrouw Kwarovski. Dat brutale gedrag slaan we er wel uit'. Ira draaide zich weer terug naar Robbyn en blafte: 'wegwezen'!

Mevrouw Kwarovski bladerde even later door een stapel laps. Ze had nog nooit meegemaakt dat een wees onder haar hoede naar een opvoedingstehuis gestuurd werd. Ze wist heel goed dat de meesten eten en kleding stalen en ze wist ook heel goed dat Robbyn de beste dief was die de stad ooit gekend had, maar dat was voornamelijk kattenkwaad geweest. Oké, ze had een aantal keer de stadskas geplunderd, maar daar zat sowieso niet veel in en van het geld had ze eten en kleren gekocht voor alle kinderen in het Tehuis. Een baby begon te krijsen. Nog nadenkend over de Rat van Mengaer liep ze naar boven om de zuigeling te troosten.

'Ira'? 'Mm'? mompelde Ira terwijl ze stevig door het platteland van Falteria beenden. 'Hoe komen we eigenlijk op die school'? 'Dat zie je straks wel' antwoordde ze kort 'we moeten opschieten anders komen we te laat'. Ze liepen verder door het prachtige landschap waar ze allebei niets van meekregen. 'Ira'? 'Mm'? 'Ik weet nog helemaal niets over al het Fiäre-gedoe. En ik snap het niet'. Ira bleef abrubt staan: 'ik heb je ook maar de basis verteld. De rest leer je echt wel op school en anders lees je er een boek over. Er staan genoeg boeken in de bibliotheek van de Academie. Te veel als je het mij vraagt'. Ze stapte door. 'Wat mij betreft ook,' mompelde Robbyn terwijl ze achter Ira aan holde.

'Het moet hier ergens zijn,' mompelde Ira terwijl ze rondkeek. Ze stonden op een plek in the middle of nowhere, maar het was er wel erg mooi. Falteria stond bekend om zijn prachtige landschappen die vaak vol zaten met bijzondere planten en verschillende dieren. 'Kijk daar'! Robbyn wees in de verte naar iets dat in de felle zon niet goed zichtbaar was. 'Ga achter me staan,' commadeerde Ira met een frons op haar gezicht. Het ding kwam langzaam dichterbij en nu werd zichtbaar dat het eigenlijk een groepje mensen was. Ira ontspande: 'dat moet Orion zijn'. 

Even later hadden twee identieke jongens met zwart haar en een man met een stoppelbaardje zich bij Ira en Robbyn gevoegd. 'Hoi'! zeiden de jongens tegelijk terwijl de man met het stoppelbaardje en Ira op hoog tempo overlegde. 'Jelmar,' zei de ene jongen die aan de linkerkant stond. 'En Mellior,' zei de ander. 'Jullie zijn identiek,' bracht Robbyn uit terwijl ze op zoek ging naar verschillen tussen de jongens. 'Weten we,' zei de rechter. 'Natuurlijk niet helemaal,' legde de ander uit. 'Ik heb een moedervlek achter mijn rechteroor,' zei de rechter. 'En ik heb witte stipjes op mijn nagels' voegde de ander toe. 'Maar verder zijn we identiek'. 'Jep. Eeneiige tweeling'. 'We hebben zelfs dezelfde bloedsoort'. 'En natuurlijk dezelfde ouders'. 'Dat is gewoon logisch,' vond de rechter. 'Robbyn keek van de een naar de andere: 'wie was wie ook alweer'? 'Ik ben Mellior,' zei degene die verteld had dat hij een moedervlek achter zijn oor had. 'En ik ben Jelmar'. Dat was degene die witte stipjes op zijn nagels had. Robbyn keek naar zijn handen, bijna onzichtbaar zaten daar op zijn nagels witte stipjes. 'Maar heel veel mensen noemen ons Jel en Mel,' zee hij. 'Vinden we niet erg hoor,' zei de ander.

'Oké theekransje is voorbij, het is nu tijd voor het echte werk'. 'Dat is Orion,' fluisterde Jelmar. Of was het Mellior? 'Hij is onze Siyus. We zijn een paar maanden geleden genesteld. Ging een beetje fout'. 'Hij was een beetje aan de late kant en toen kregen we ruzie met een handelaar die ons niet genoeg betaalde'. Orion gaf ze een boze blik: 'hé! Ik heb geen zin in nog meer papierwerk omdat we te laat komen en-'.

Hij werd onderbroken door een flits en een donder. 'Dat is geen onweer,' slikte hij moeizaam. 'Ira'? 'We hebben een probleem,' bracht zij uit: 'Jagercinan'. 'O god,' zei Orion. 'Wegwezen jullie,' riep hij en hij trok Mellior, Jelmar en Robbyn naar achteren. 'Het moest hier ergens zijn. Als we het vinden-'. 'We hebben geen tijd Ira'! riep Orion terwijl hij een gevaarlijk uitziend mes uit zijn laars trok. 'Hier is het,' schreeuwde Ira over het geluid dat klonk. In de verte werden 2 grote wezens zichtbaar die snel naar het groepje toetrok. 'Snel.' brulde Orion: 'pak Ira vast'! Ira trok de 2 jongens naar zich toe. Robbyn greep haar arm. Orion deed hetzelfde. Ira tikte met haar voet 3 keer op de aarde en ze vielen door de grond.

Het leek minuten te duren. Met zijn allen sjeesden ze door de grond. Het ging zo hard dat al hun haar recht overeind stond door de wind. Goed ademhalen kon Robbyn niet meer. Mellior en Jelmar schreeuwden en brulden. Opeens was het voorbij en stonden ze weer op vaste grond.

'Www wat was dat'? Robbyns stem wiebelde en kraakte. 'Ondergronds tunnelstelsel. Word door Aarde gebruikt om zichzelf te vervoeren,' antwoordde Ira. 'Maak je geen zorgen, de eerste keer is altijd het ergste,' voegde ze eraan toe aangezien Mellior en Jelmar allebei erg groen zagen. Ze gaven bijna tegelijk over. Robbyn stond te tollen op haar benen zo duizelig was ze. Haar zicht was niet helemaal scherp meer, maar toch zag ze het grote paleis dat uit de rotsen oprees. 'Welkom op de Elementenacademie'.