It's Not The Same Anymore

Chapter 10

Malapit na yung kamay niya Malapit na nagwawala ung puso ko ng.... 

"president" katok sa pinto ni hanna.

Doon ako natauhan at natulak ko siya. Dinaanan ko lang siya. At saka ako lumabas.

"bat ang tagal mo kala ko may kukunin kalang dito? Ano ba yun tulungan na kita? " sabi niya at nagtaka at kaso napansin niya namutla ako. 

"ahhh hindi tapos ko ng kunin hindi paba kayo uuwi? " sabi ko habang pilit na inormal ang boses ko.

"eh si vice president nag cr naman matagal siya kaya magpapaalam na din kami para makauwi na" sabi niya na dala na nila ang mga gamit nila.  Kaya isa isa silang nawala sa harapan ko at nag paalam huli si Lei

"president bakit ka namumutla okay kalang ba? Gusto mo hatid na kita" tanung niya sakin.  Pero bago ko pa mabuka ang bibig ko.

Nagring yung phone niya.

"wait lang ah kausapin ko lang" sabi niya sabay balik sa meeting area at kinukuha na niya gamit niya. 

So ako tulala at nabigla pa rin sa nangyayari at nandito pa rin siya sa loob ng office ko.  Ano kaya ginagawa niya hayyss
Naputol pag iisip ko ng bumalik si Lei

"Sorry important.  May emergency president mauuna na muna ako. Ayos lang ba sayo." sabi niya may ngiti at ti-nap niya ang balikat ko. 

Tumango nalang ako at nag wave sa kanya upang magpaalam.  Bumalik ako sa meeting area at siya naman na kakalabas lang ng office ko.

Hindi healthy na maiiwan kaming dalawa dito kaya nag start na akong mag ligpit pero nag salita siya. 

"colleen" tawag niya sakin pero hindi ko pinansin bahala siya manigas diyan. 

Patayo na ako paalis na sa meeting area ng hawakan niya ang siko ko.  Pero para akong napaso kaya tinabig ko ito. 

"ano?" tanung ko.  Keep calm lang kaya huminga ako ng malalim.

Hindi siya nagsalita pero alam ko may sasabihin siya.  Tahimik ang buong paligid at ingay lang ng aircon ang maririnig mo.

Hindi na ako nagantay mukhang wala siyang sasabihin kaya hinakbang ko na ang isa kong paa pero

"sorry" sabi niya. 

Pero ang sabi ng isip ko hindi ko kailangan ng sorry mo. Wala ka dapat ika sorry
Wala hindi mo kasalanan wala wag kang magsorry matagal na kitang napatawad.  Matagal ng tapos ang feelings ko sayo.  Tama na. Siguro ito na yung tamang panahon. 

Colleen wag ka ng tumakbo pa.  Harapin mo na ang dapat harapin. Ung kinakatakutan mo harapin mo na.  Hindi mo kailangan takasan kasi matagal ng tapos tinangap mo na eh.  Matagal mo ng tinangap kaya dapat hindi na siya kailangan ng sorry.

Humarap ako sa kanya. Tumingin ako sa kanya nakatingin siya sakin. Dahan dahan akong ngumiti. 

"bakit ka nag sosorry?" takang tanung ko. 

"sa lahat ng ginawa ko." sabi niya. 

"hmmm wala na yun kung naiisip mo na yun ang dahilan ng pag iiwas ko nagkakamali ka" sabi ko ng confident.

Natahimik ulit kami at nagkakasubukan.  May sasabihin pa siya pero natikom niya ung bibig niya. 

"wag ka mag alala wala na yun sakin ngayon matagal na akong naka move on. Hmmm So let's  be friends? " tanung ko. 

Nabigla siya nanlaki ang mata niya.  Nakangiti ako sa kaniya at siya tumango naman. Parang nawala ang takot at gumaan ang pakiramdam ko sa nangyari. 

Nawala na naharap ko na ang takot ko kaya sa darating na mga araw wala na akonh pasanin na dala.  Wala ng mabigat sa puso ko. Dapat noon ko pa pala nagawa to. 

Pero ngayon maganda sa pakiramdam.  Nakakawala ng bigat sa loob

Ngayon mukhag wala na free na ang nasa loob ko. Oo matagal ko ng nakalimutan yun kaya hindi ko lang masabi sa kaniya kasi natatakot ako na hindi niya ako pakingan at yun lang un.

Bakit ko ba kikimkimin ang nakaraan kung nandito ngayon sa present.  Past is past at kung ano man ang nangyari noon hindi na kailangan pang maungkit.

Naglalakad ako sa ilalim ng buwan nakatingala ako.  Ngayon ang ganda ang daming stars.  At bilugan ang buwan. Sabi nila itong araw na to ang pinaka malapit ang Mars sa Earth. 

Nakangiti ako nawala ang pasanin ko. Wala na mga iniisip ko siguro pagpapatawad lang talga sa isang taong nagkasala sayo at sa sarili mo dapat mo din patawarin at tanggapin.

Kung natalo kaman ayus lang tangapin mo ng buong buo.  Dahil hindi naman lahat ng gusto natin nakukuha natin. Hindi lahat ng hinihiling natin nabibigay satin.  Kailangan mo ding maghintay. 

Kahit gaano katagal maghintay kang may dumating sayo. Kasi meron at merong darating sayo.

Napabuga ako sa kawalan napakagaan pala sa feeling ung matagal na kinikimkim nalabas mo na din.  Siguro dito na ang simula

Masaya akong ngumiti this is the beginning.

-----

Author's note: 📝 
Curious na ba kayo sa nangyari sa nakaraan nila.  well ako din haha see yahhh
ヾ(〃^∇^)ﾉ