2. ŞANS

Eskisi Gibi mi? Hiç Olmadığı Gibi Mi?

Tümörün küçülmeye başlamasının ardından iki ay geçti. Saçlarım, kirpiklerim, kaşlarım azar azar çıkmaya başladı. Yani tekrar eskisi gibi olmaya başlıyordum. Aslında eskisi gibi olmaya başlayan sadece dış görünüşümdü; ruhum, düşüncelerim ve eylemlerimin eskisiyle uzaktan yakından alakası olmayacaktı. Ben hiç olmadığım, olamadığım biri gibi olacaktım. Artık değişimler başlamıştı bile ve bunu durdurabilecek bir şey yoktu. Aslına bakarsanız durmasını isteyen de yoktu ki.
Doktorun içeriye girmesiyle düşüncelerim toz bulutu gibi dağıldı.
"Evet Rose, harika sonuçlar almaya devam ediyoruz."
"Sonuçları benimle de paylaşmak ister misin doktor?" dedim sabırsız ifademi gizlemeye çalışarak. Gülümsedi ve masasına oturdu. Evrağı masaya koydu ve ilk sayfayı açtı. Her hareketini sabırsızlıkla izliyordum. Anlamış olacak ki konuşmaya başladı.
"Tümörün artık %30'luk kısmı vücudunda bulunuyor. Bir ay içinde %0'a ineceğini tahmin ediyoruz. Yani bu hastanede son bir ayın kaldı. Keyfini çıkar." dedi kahkahası eşliğinde. Hastaneden nefret ettiğimi yoldan geçen birisi bile anlayabilirdi. Ve sevgili doktorum her seferinde bununla dalga geçecek bir yol buluyordu. Sahte bir gülümseme eşliğinde "Ah tabii ki keyfini çıkaracağım" dedim. Koltuktan kalkıp kendimi dışarıya attım. Asansöre binip odanın olduğu katın tuşuna bastım. Yaklaşık 2 dakika içinde odamdaydım. Odama girmekle eş zamanlı olarak çalan telefonum irkilmeme sebep oldu. Hızlı adımlarla ilerleyip telefonu aldım. Arayan Tony idi. Bu ara da Tony kanser olduğumu öğrendiği andan itibaren aramıza mesafe koyan yakın bir arkadaşımdı.
"Efendim Anthony."
"Hey sana da merhaba Rose."
"Ne için aradın?"
"İyiyim teşekkürler sen nasılsın?" dedi alayla gülerek. Cidden bunun amacı neydi ki? Sinirlerini bozmak falan ise başarılı olduğunu söyleyebilirdim.
"....." cevap vermedim.
"Hey bak biliyorum bana çok kızgınsın ama düşünsene çok sevdiğin bir arkadaşının ölümcül bir hastalığa yakalandığını öğreniyorsun. Sen sevdiğin bir insanın ölümünü izleyebilir miydin? O kadar cesur ve güçlü biri olabilirsin ama ben değildim o yüzden yani bu aramızda olanlar.. Anlarsın ya hani.. Şey bir de iyileştiğini duydum. Çok sevindim Rose. Geçmiş olsun."
"Sen bu söylediklerinde ciddi misin?"
"Nasıl yani? Tabii ki de."
"Eğer bu olay senin başına gelseydi Anthony, ben senin yaptığını yapıp arkadaşımı en zor anlarında yalnız bırakmazdım. Çünkü gerçekten değer veriyorsam onu hiçbir kötü anında tek başına bırakamam. Olması gereken de buydu zaten. Ama anlaşılan o ki sen gerçek bir arkadaş değilmişsin. Nasıl denir.. Hah, iyi gün dostu. Evet sen sadece iyi günlerimde yanımdaydın. Bu gerçek arkadaşlık değil Anthony, üzgünüm kapatmam gerek." diyerek bir şey demesine fırsat vermeden telefonu kapattım.
Eğer eski Rose olsa dayanamaz ve affederdi. Çünkü eski Rose yalnız kalmaktan korktuğu için herkese iyi davranırdı. Artık eski Rose olmadığına göre, canın cehenneme Tony.