Saida(You and Me)

*Cry.*

Dahyun's POV

Nagising ako na nasa ospital na ako.

Nakita ko sila Nayeon unnie.Hindi ko napigilan ang aking pag iyak kaya niyakap ko siya.

Hindi nag tagal niyakap nya din ako.

"Unnie bakit nya ko iniwan?" sabi ko sa kanya.

"May nagawa ba ako na mali para iwan nya ko" sabi ko habang umiiyak.

"Wala na tayo magagawa yun ung desisyon nya" sabi ni Momo.

"Pasensya na kung hindi namin sinabi sayo na aalis na siya" sambit naman ni Chaeyoung.

"Ibig sabihin alam nyo na aalis na siya" sabi ko.

"Oo pero sinabi ni Sana na wag nalang sabihin sayo dahil baka umiyak ka lang ng umiyak" saad ni Jeongyeon unnie.

"Sa tingin mo hindi n-nya ba a-ako pinapa-iyak ngayon" sambit ko.

"Babalikan nya pa kaya ako?" Sabi ko.

"Hindi na Dahyun,hindi kana nya babalikan nalaman namin na may namamagitan sa kanila ni Tzuyu noon palang" sabat naman ni Jihyo unnie.

Kaya mas lalo pa ako umiyak ng sobra.Ibig sabihin niloloko nya nalang ako.

Ano ba kasalanan ko sa kanya para lokohin niya ako.

Pag balik nya wala na ng Kim Dahyun na nakilala nya.

Pag sisisihan mo yang ginawa mo Minatozaki Sana.

Kailangan ko maging matapang para sa sarili ko at alam ko na nandyan lang sila Nayeon unnie para alagaan ako.

Pag aalaga na kailangan ko ngayon.

"Dub,wag kana mag alala andito lang kami lagi." sabi ni Momo.

Mabuti pa siya kahit tumanngi ako na maging kami nandito pa din siya.

Hindi nya ako INIWAN gaya ng ginawa ni Sana.

"Salamat Momo dahil lagi kang nandiyan para sa akin." Sabi ko. "Kaya wag kana malungkot nandito lang kami"dagdag pa niya.

"Gusto ko magpanggap na may amnesia" sabi ko.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"AMNESIA!"