Saida(You and Me)

Amnesia

Dahyun's POV

Gulat na gulat sila sa sinabi ko na gusto ko magpanggap.

"Dahyun ano balak mo gawin?" tanong sakin ni Mina.

"Baka kasi sa paraan na ito malimutan ko yung sakit na ginawa nya" sagot ko sa kanya.

"Pano pag bumalik siya ano sasabihin natin?" Tanong sakin ni Nayeon unnie.

"Eh di sabihin nyo may AMNESIA ako hindi ko siya kilala." Sagot ko.

"Pano pag nalaman nya yung totoo paano natin yun ipapaliwanag sa kanya?" Tanong ni Jihyo unnie.

"Sa mga tao na ng iiwan tapos ginantihan hindi na kailangan paliwanagan." Sagot ko.

Gusto ko nalang muna kalimutan ang lahat.Lahat ng sakit na dinulot nya sa akin.

Alam naman niya na siya lang yung taong minahal ko eh pero wala siya rin pala yung taong unang mananakit sa akin.

Akala ko siya na.

Akala ko kami talaga.

Akala ko siya yung kasama ko hanggang sa dulo.

Pero AKALA lang pala.

Hindi mapapalitan ng salitang Oo TAYONG dalawa sa dulo ng magkasama.

________________  

(3days later)

Nakauwi na ako ng bahay dahil ma ayos nanaman ang aking pakiramdam.

"Dub,tuloy ba yung balak mo na pag papanggap?" Tanong ni Chaeyoung.

"Oo naman at wala ako balak iantras yun" sagot ko sa kanya.

"Tssk,wag ka mag alala sila lang naman ni Tzuyu ang pag papangapan ko eh"dagdag ko pa.

"Oh sige Dub di naman kita masisi dahil ikaw yung nasaktan" sagot nya.

Hindi ko namalayan na tumutulo na pala ang mga luha ko.

Hindi ko napigilan na yakapin siya yakap na kailangan ko.

"Dub lagi lang kami nandito para alagaan at samahan ka.Hindi ka namin iiwan wag ka mag alala." Sabi sa akin ni Chaeyoung.

Mahirap pala umasa sa taong inakala mo na paninindigan ka.

Ang sakit kasi eh ang sakit sakit.

Sana namatay nalang ako eh yung tipong napuruhan ako.Para dead on  arrival na.

Eh di parang nakatakas ako sa lugar na puno ng sakit.

Kaso siguro may dahilan kaya nabuhay pako.

Ano kaya.Dahilan??Para maramdaman ko yung sakit ganun ba.

Wala naman ako nagawang mali pero bakit ganito.

Haysst....Pagod nako.π_π