Sunrise Bridges

Κεφάλαιο 17ο

Το τυπικό γεύμα
28.6.2019
▬▬▬▬▬

« Α ΌΧΙ ΔΕΝ μπορεί λέει » είπε η Νορα που καθόταν με το αυτί της Εκατης κολλημένο στο κινητό τηλέφωνο της . Αξαφνα από την άλλη γραμμή άρχιζε κάποιος κυριολεκτικά να ουρλιαζει τιναζοντας τα δύο κορίτσια πίσω σαστισμενες από τις βρισιές του Γιανγκ. Άρπαξε αμέσως το κινητό τηλέφωνο « Άκου να δεις κακομαθημένε είπα όχι » από την άλλη άκρη ο Γκανγκ δεν εξεπλάγην που τελικα άκουγε τα πάντα τόση ώρα.

« τσακι –» πήγε να πει και κάποιος του τραβηξε το ακουστικό, απευθείας η φωνή του Τζεν άλλαξε το σκηνικό « Γειά Εκάτη, ο Τζεν είμαι, η μητέρα μου έχει ετοιμάσει κάτι και επιμένει να φας μαζί μας, συγχώρεσε την έλλειψη τρόπων του Γιανγκι –» μεσολάβησε μια παύση όπου ο Γιανγκ χτυπούσε μάλλον με κάτι τον Τζεν, μια ακόμη παύση ο Γιανγκ φωνάζει στο ακουστικό αντε πάρε τον κωλο σου και έλα δεν θα φάμε ποτέ! Η Νόρα με ορθάνοιχτα μάτια άκουγε « Με ακούς; Ναι που λες, θα ήταν ωραία σου έστειλα ήδη την διεύθυνση πες ευχαριστώ από μέρος μου στην φίλη σου για το τηλεφώνημα! Θα τα πούμε σύντομα »

Η Εκάτη άνοιξε το στομα της να πει όλα όσα ήθελε και η γραμμή έκλεισε αφήνοντας την στο όχι δεν μπορώ, για την ακρίβεια δεν θέλω. Έπεσε πίσω στο ακόμη άστρωτο μονό κρεβάτι της και έριξε μια ματιά γύρω της, όλα ακόμη διασκορπισμενα και ίσα ίσα που είχε βάλει κουρτίνες στα παράθυρα, το δωμάτιο κατά κύριο λόγο στενό και οι χρηστικοι χώροι το ίδιο πρακτικοι, δεν ήταν καλο ούτε κακό, πιο ψυχρό από το δωμάτιο της και πιο χαμηλοταβανο, η Νορα την βοηθούσε ήδη όλο το μεσημέρι να το διορθώσουν λιγάκι με κουρτίνες, να αγοράσουν δύο τρεις γλάστρες και στρωσιδια από την τοπική αγορά.

Και εκείνη την στιγμη είχε συμβεί αυτό, πως ο Γιαντζιν είχε βρει τον αριθμό της Νορας; Την είχαν να μιλάει με την Νορα; Και στην καλύτερη τι την ήθελαν στις εφτά και μισή το απόγευμα; η Νορα την έπιασε από τον αγκώνα « Άκουσα καλά; Αυτος ήταν ο Χιου Τζεν; Σε κάλεσαν σε συνάθροιση; Α εσείς έχετε πάρε δώσε» ακουγόταν περισσότερο έκπληκτη πάρα απογοητευμένη, η Εκάτη όλο απελπισία γύρισε αλλού το βλέμμα της κάπου ανάμεσα στην ανοιχτή βαλίτσα της και τα καλοκαιρινά ρούχα της σε μια γωνιά του κρεβατιού της.

Ήταν εξαντλημένη και το ζεστό μαλακό κρεβάτι του στενού δωματίου φάνταζε πιο φιλόξενο από ποτέ. Παρόλα αυτά – δεν είδε πάψει να στέφεται πως δεν θα είχε ελπίδες ούτε μια στο εκατομμύριο με τον φάκελο με τίτλο Χιου Τζεν, να που είχε μια. Δεν γινόταν να ήταν μόνο εκείνη και ο Τζεν; Άρχιζε η γύρα της αχαριστίας και πλυμμηρισμενη από αμφίδρομα αισθήματα θυμήθηκε πόσο είχε μετανιώσει την άλλη φορά που είχε πάει, όλο το παιχνίδι της συνεννοημενης αδιαφορίας και της ανωφελης παρακολούθησης συζητήσεων.