Görünmez Kanatlı Hayaller |RM| [TAMAMLANDI]

~FİNAL~

5 ay sonra

"Ah, inanamıyorum. Herkes şarkılarına eşlik etti. Sahnede harika görünüyordun." dedi Ülkü yatağında geriye doğru yaslanırken.

Telefondaki kişi gülümsedi. "Bir anda bu kadar sevileceğimi düşünmemiştim."

Odaya NamJoon girdiğinde Ülkü'ye "Şüheda ile mi konuşuyorsun?" diye sordu.

Ülkü başını 'evet' anlamında salladı. Daha sonra telefona yönelip "Kutlama yapmalıyız. Ama şimdilik kapatmalıyım. Görüşürüz." diyip telefonu yastığın altına koydu. NamJoon yorganın altına girip Ülkü'ye arkasından sıkıca sarıldı. Evet, onlar sevgili olabilmişlerdi sonunda. NamJoon'un nefes alışverişleri Ülkü'yü huylandırıyordu. Kıkırdadı.

"Joon huylanıyorum. Düzgünce sarıl, uyuyalım."

NamJoon Ülkü'ye daha sıkı sarıldı. "Her zaman yanındayım. Seni asla bırakmayacağım."

***

Ülkü aniden uyandı. Sanki merdivenlerden çıkarken bir anda boşluğa basıp aşağı düşermişçesine. Etrafına bakındı. NamJoon yoktu. Gözlerini odada gezdirdi. Burası NamJoon'la uyuduğu oda değildi. Hani asla Ülkü'yü bırakmayacaktı. Ellerine baktı daha sonra hemen üstündeki yorganı bir kenara ittirdi. Bedenine baktı. Bu olduğu kişi değildi. İşte şimdi rüya bitmişti. Hızlıca yataktan kalkıp aynanın karşışına geçti. 18 yaşında değildi. Bir süre daha inceledi kendini aynada. Yanaklarına doğru birer gözyaşı süzüldü. Hemen sonra hızlı adımlarla yastığın altındaki telefonunu eline aldı. Tarihe baktı. Şüheda'nın ölümünün bir hafta sonrasıydı sadece. Her şey rüyaydı. Her şey sadece 7 saniyelik bir rüyaydı. Anlamıyordu. Anlamak istemiyordu. Beyni bunu kabullenemiyordu. Rüyada gördüğü her şey gözünün önünden geçti. Bu lanet evden kaçtığı, BTS'le tanıştığı, Şüheda'nın yaşıyor olması, NamJoon'un ona dokunması, hatta ona yardım eden komşuları...
Bunca yaşadığı her şey gerçekten 7 saniyelik bir rüya mıydı? Aklı almıyordu. Yere çöktü. Telefon ekranına baktı, Şüheda ve kendisi. Aniden ayağa kalktı. Hızlıca evden çıkıp koşar adımlarla mezarlığa gitti. Şüheda'nın olduğu yerde durdu ve dizlerinin üstüne çöktü. Bir süre sessizce ağladı. Ellerini toprağın üstünde gezdirdi. Gözyaşları görmesini engelliyordu ama o bunu umursamadı ve daha fazla ağlamaya başladı. Gözyaşlarına artık hıçkırıklarıda eşlik ediyordu.

"Ö-özür dilerim." Hıçkırıklarının arasından konuşmaya çalıştı fakat yapamadı ne diyeceğini bilemiyordu sadece özür dilemek istedi. Kendisinin suçlu olduğunu sanıyordu. Gözyaşlarını elinin tersiyle sildi. Şüheda'ya bir şey demeliydi. En azından kendini açıklamak istiyordu. Yutkundu.

"Sadece seninle d-dışarı çıkmak istemiştim. Biraz vakit geçirmek. O arabayı g-görememiştim. Seni kurtaramadım. B-ben çok üzgünüm." Bir süre sustu genç kız. Hıçkırıklarını azaltmaya çalışıyordu. Gözlerini kapadı bu şekilde sakinleşeceğini düşündü. "Yaşıyordun. Biraz önce her şey çok güzeldi. Lütfen, lütfen çık oradan. Beni yalnız bırakma." Sakin kalamıyordu. Gözyaşlarına yenileri ekleniyordu. Her şeyin bir rüya olmasını hâlâ aklı almıyordu.

"Bunu bana sen söylemiştin, Şüheda. Rüyada gördüğümüz kişilerle ruhlarımızın birleştiğini... kısa bir süreliğinede olsa ruhlarımız birlikteydi seninle, BTS'le. Ve bende sana bir şey söyleyeceğim, Şüheda. Rüyalar geleceğin çağrısıdır... bir gün bedenlerimiz birlikte olacak seninle, BTS'le."

Bu bir mutlu biten o sahte gülücükler olan filmlerden değildi. Bu tam anlamıyla Ülkü'nün hayatıydı. Mutsuz bir sonu vardı fakat o her zaman güzel tarafından bakmayı tercih ederdi. Rüyanın bir gün gerçekleşeceğine inandı. Kim bilir?
Belki bir gün...

:
🌙
:
The End