Be My Everything || Izaya x Reader [PL]

ostatni rozdział// walentynki

*z perspektywy narrator-sama*

Dziś 14 lutego, czyli walentynki. Każdy robi co może, aby ten dzień uczynić jak najlepszym dla swojej ukochanej osoby. Ale nie [f/n]. Nie dlatego, że nie ma takiej osoby. To dlatego, że zapomniała o tym dniu. Dla Izayi była to idealna okazja do zrobienia czegoś, co chciał zrobić już od dawna. Gdyby [f/n] pamiętała zapewne gdzieś w ciągu dnia dałaby mu drobny upominek, a wtedy on też musiałby coś dać, bo [f/n] by się obraziła. I wszystko poszło by na marne. Mówiąc to mam na myśli jego miesięczne przygotowania...

*z perspektywy Izayi* [tego się nie spodziewaliście!]

''Okej, punkt 8:00. Czas budzić naszą księżniczkę.''

- Dzień dobry [f/n]-chan! Jak się spało? Dobrze? No to świetnie! Wstawaj, bo śniadanie stygnie!

- Jeszcze pięć minut...

- Nie mamy tyle czasu, więc wstawaj.

Próbowałem przekonać ja do wyjścia z łóżka, ale na nic. Musiałem wyciągnąć ją siłą.

*8:20*

''Kurde, za dużo czasu poświęciłem na budzenie jej. Jeśli dalej tak pójdzie, to nie zdążymy.''

zjedliśmy śniadanie i wyszliśmy z mieszkania. Nie, my wybiegliśmy z mieszkania. 

''Jeśli mamy to wszystko zrobić dzisiaj, to musimy się sprężać.''

*8:55*

''Okej, nie jest źle. Ale powinniśmy być tu 5 minut wcześniej.''

*z perspektywy reader-chan*

Była 9:00, a ja zamiast wygrzewać się w łóżku stałam przed bramą wesołego miasteczka. 

''Pamiętam, że kiedy byłam mała chciałam iść do wesołego miasteczka, ale rodzice nie mieli czasu i nigdy nie  byłam w...zaraz zaraz. Czy on o tym wie? Ale skąd on o tym wie?! A, no tak. Przecież to wszechwiedzący informator.''

Kiedy tak rozmyślałam Izaya pociągnął mnie za rękę i nim się obejrzałam już siedziałam na rollercoasterze. Nie zdążyłam przyjąć tego do wiadomości, a maszyna ruszyła. Byłam totalnie zdezorientowana. W sumie to byłam zdezorientowana jeszcze przez resztę dnia.

*20:00*

W przeciągu 11 godzin obeszliśmy wszystkie atrakcje chyba z 5 razy. Byłam wykończona.

- No dobra już skończyliśmy wizytę w wesołym miasteczku, czy możemy wracac do domu?- spytałam mając nadzieję, że przystoi na mój pomysł.

- Jeszcze nie. Mamy jeszcze jedną bardzo ważną rzecz do zrobienia- powiedział, po czym  pociągnął mnie za sobą. 

2 minuty później...

Myślałam, że zaciągnie mnie do jakiejś restauracji, czy coś w tym stylu. Ale nie. Stałam właśnie na dachu jakiegoś biurowca.

- Przypominasz sobie to miejsce?- zapytał.

- Nie, niby dlaczego miałabym je pamiętać? To dach zwykłego biurowca.

- W takim razie Ci przypomnę. Właśnie na tym dachu się poznaliśmy jakieś 5 miesięcy temu. I żebyś o tym nie zapomniała, chciałem Ci coś powiedzieć...

Klęknął przede mną i powiedział:

[f/n] [l/n], czy zostaniesz moją żoną?

Niewiele myśląc krzyknęłam:

- TAK!!!

KONIEC

Hejka tu Suzu-Chan! Przepraszam, że wczoraj nie było rozdziału, ale nie miałam czasu, żeby go napisać. Jak widać z końcówki rozdziału to już koniec tej opowieści. Uznałam, że dalsze kontynuowanie  nie będzie miało sensu, więc zakończyłam takimi oto zaręczynami. Mam nadzieję, że miło się wam czytało ;)

P.S. Jak coś to mam zamiar zacząć nowe opowiadanie, ale tym razem do boku no hero academia, więc jeśli ktoś jest zainteresowany to zapraszam do czytania (za jakiś czas oczywiście)