Pijn

Hoofdstuk 3

Vaak heb ik het idee, dat ik als jongen veel meer lef zou hebben. Dat ik veel meer zou doen, en makkelijker vrienden zou maken. Dat ik minder verlegen ben, of minder sociaal-akward.

"Meneer en mevrouw De Ruiter? Ik moet jullie iets vertellen wat betreft jullie dochter Liv." Ik hoor een zachte stem, die me niet bekend voorkomt. Waar ben ik?? Ik kan helemaal niks bewegen en ik voel me moe. De vrouw praat verder. "Ze ligt nu al anderhalve week in een kunstmatige coma, als we verbetering zien qua hersenactiviteit dan kunnen we haar ontwaken. Maar als we geen vooruitgang zien op gebied van hersenactiviteit dan is het het beste om haar na 1 maand te laten overlijden." Ik hoor dat mijn ouders reageren, maar de rest hoor ik niet meer. Ik val weer in slaap.
"Liv, Liv, hoor je me meisje? Als je me hoort, geef dan alsjeblieft een kneepje in mijn hand. Alsjeblieft?" Met alle kracht in mijn lichaam knijp ik zachtjes in mijn moeders hand. Ze is ontzettend blij, en haalt meteen een dokter erbij. De dokter is echter minder enthousiast. Hij zei dat het waarschijnlijk een spasme trekje was. Ik hoor alles wat mensen zeggen, maar ik heb gewoon geen kracht. Ik val weer in slaap.
"Hey, hallo. Alsjeblieft als je dit hoort, geef mij een teken" ik kan niet plaatsen wie dat zei. De stem komt me bekend voor, maar is sowieso niet van familie. De persoon fluistert opeens "Alsjeblieft Thijs." Hij noemde mij Thijs! Er is maar een iemand die dat van mij weet, en dat is Jurre!! Jurre is de persoon die tegen mij praat. Het kost me ontzettend veel moeite, maar ik duw mijn oogleden omhoog. "Moeder van Liv! KIJK! Liv opent haar ogen!!" Mijn ogen willen dicht, maar ik wil ze open. Ik heb een gevecht met mijn oogleden, maar kan tussendoor vaag waarnemen dat de kamer gevuld is met doktoren. Dan val ik weer in slaap.

2 weken later
Zelfverzekerd loop ik naast mijn ouders het ziekenhuis uit. Thore is bij oma. Ik was al een week volledig bij bewustzijn, maar moest voor controle en de nasleep van de kunstmatige coma in het ziekenhuis blijven. Mijn moeder had mij verteld wie er langs gekomen waren. Mijn hele familie is langsgeweest. De juf is ook een paar keer gekomen samen met wat klasgenootjes. Mijn moeder heeft mij verscheidene keren gevraagd hoe het zover heeft kunnen komen dat ik suïcidale gedachten kreeg, en hoelang ik er al mee rond liep. Ik heb haar de hele tijd verteld dat het per ongeluk was, dat dit geen mislukte zelfmoordpoging was. Dat ik mijzelf eigenlijk wilde straffen omdat ik zo was. Maar dat ik niet had verwacht dat het zo fout zou gaan.
We rijden nu terug naar ons huis, waar mijn vader mij en mijn moeder dropt. Hij rijdt dan door naar oma, om Thore op te halen. Mijn ouders hebben scherpe spullen in het huis vervangen, alsof ik een baby ben. Het was advies van het ziekenhuis.
Mijn moeder en ik ploffen op de bank. Zenuwachtig zit ik een beetje heen en weer te wiegen. Mijn moeder vraagt wat er scheelt. In eerste instantie zwijg ik, maar dan spreek ik toch maar die woorden uit die al maanden door mijn hoofd spoken. "Ik ben denk ik liever een jongen." Beschaamd kijk ik naar de grond. Een traan rolt over mijn wang, en ik begin te huilen. "Ach meisje. Uh jochie, kom maar bij mij. Dat is toch helemaal niet erg." En ze voegt er half-fluisterend aan toe "zal ik jou eens een geheimpje vertellen?" "Ja?" Snik ik. "Ik had dit al lang zien aankomen, en ik vind het helemaal oké. Ik heb het er een tijdje terug met je vader erover gehad, en we zijn het er over eens dat alles goed is, zolang jij gelukkig bent." Ik kan niks zeggen dus kruip dicht tegen haar aan. Ze was natuurlijk erg nieuwsgierig en vroeg allemaal dingen zoals:
"Hoelang weet je dit al?"
        "Een paar maanden"
"Was dit de reden dat je jezelf pijn deed?"
Bij deze vraag was ik stil. Beschaamd knikte ik. Nu begon mijn moeder ook te huilen, ze voelde zich schuldig. Omdat ik niet de vrijheid gevoeld had om dit te vertellen, en daar zo ongelukkig van werd dat ik mezelf pijn deed.
Toen mijn vader thuiskwam  met Thore hebben we Thore even aan het werk gezet. Ik wilde het graag eerst aan mijn vader vertellen. Thore was gewoon erg lullig de laatste tijd.