Sekta

XXXVII

JUŻ WIE

Drogi ojcze, czemu jestem tak cholernie głupi?

Kiedy zamknąłem ją w pokoju, najwidoczniej nie zemdlała, czy poszła przestraszona spać. Jest jednak sprytniejsza niż mi się wydawało. I odważniejsza, o wiele odważniejsza. 

Znalazła brudnopis, w którym zapisuję listy do ćiebie, ale nie przeczytała go, bo najwidoczniej nie wystarczyło jej czasu. Ale przecież na tym nie mogła zaprzestać. 

Kiedy wróciła do domu jej myśli krążyły właśnie wokół brudnopisu. Skąd wiem? Telepatia występująca przy głębokim uczuciu. Oraz oczywiście dawce szczęścia i odpowiednich umiejętnościach. W końcu zdenerwowałem się i pomyślałem: ,,Co ma być to będzie!". Musiałem dać jej kilka wskazówek, ponieważ była zdecydowanie pod wpływem emocji. 

Najpierw napisała do mnie. Pytała co u mnie i takie tam, aż w końcu powiedziałem jej, że tej nocy nie zamierzam spędzić w domu. To z pewnością ją podnieciło. Co z tego, że to kłamstwo i kiedy będzie włamywać się do mojego domu, ja również otworzę go, tylko tym legalnym sposobem?

Ale jeszcze nie wiedziała, jak tą pieczeń upiec. Wyżłobiłem więc na jej suficie wyraz ,,okno", co miało podpowiedzieć jej, jak się dostać do celu. Nie musiałem kombinować, łapie wszystko w lot. Od razu spakowała potrzebne rzeczy i wyruszyła w długą i jakże zaskakującą podróż. 

Miała problem z dojazdem, więc poprosiła przyjaciela. Wiem, bo mijałem go na rogu. Uśmiechnął się. Ciekawe czy się domyślił?

Kiedy moi przyjaciele odjechali, pewnie wystraszyła się i zaczęła wyścig z czasem. Na darmo. I tak wygrałem go ja.

Wszedłem cicho do domu i zmierzałem w kierunku pokoju. Biedulka, siłowała się z oknem. Cóż za pech! Wszedłem do pomieszczenia i ujrzałem ją. Wystraszona, wpatrywała się we mnie...kto wie? Może jeszcze miała nadzieję na ucieczkę? 

Tylko, że ja już wiedziałem. Udawałem przez chwilę głupa, ale nie lubię się bawić. Podszedłem do niej tak, jak lubi. Mówiłem do niej tak, jak lubi. Dotykałem jej tak, jak lubi. I uległa. Tak, jak ja lubię.

-Na zawsze Twój Barty.