Yankılı Kayalar

Büyük Acı

Anam çok çalışıyordu.Toprak işiyle ,ineklerle uğraşıyordu.Bu işlerden boş kaldıkça  da yün çoraplar  örüyordu.Hafta sonunda,babamla birlikte ilçeye gidip bu çorapları satıyorduk .Ben tarla işinde ve hayvanların bakımında da anama yardımcı oluyordum.
Babamı kaybedişimizin üzerinden tam bir yıl geçmişti. Acısını yüreğimizde hissetsek de  yokluğuna alışmış gibiydik.Okuldan döndüğüm bir gün,anamın ateşler içinde yattığını gördüm  .Hatice yerde beş taş oynuyordu. Telaşla anamın baş ucuna geldim:
-Anam ,dedim.Anacığım neyin var?
Gözlerini açtı. Gülümsemeye çalıştı :
-Telaşlanma Mehmet'im!Sanırım soğuk algınlığı... Sen Akkız'la Sarıkız'a bak!Kalkıp onlara bakamadım .
-Peki anam ,sen merak etme ,diyerek ahıra koştum.
Döndüğümde anam dalgın dalgın uyuyordu.Bir müddet sonra,'Su!' diye inledi.Hemen koşarak bir bardak su verdim.Bir bardak daha istedi.Verdiğim suyu içtikten sonra :

-Mehmet'im!dedi.Kara Mehmet'im!

-Buyur anam! Buyur!

-Ben kendimi iyi hissetmiyorum.

-Doktor getireyim anam,dedim ve hemen kapıya koştum.

Anam:

-Dur, diye seslendi.Sakın ha sakın!Babanın acısını unutmadım daha.Yaklaş yanıma.Sana diyeceklerim var.

Yaklaştım.Anam halsiz halsiz:

-Oğul,dedi.Canım oğlum!Ocağımızı bundan böyle sen tüttüreceksin!Bu diyeceklerimi sakın unutma.Bana bir şey olursa sakın üzülme.Yaradan'ın yazısı ne ise o olur.Dünya hali bu!Her şey biz insanlar için...Her şeyin bir zamanı var;doğumun da,ölümün de...

-Niye böyle diyorsun anacığım?Hani konuşmuştuk ya ,inşallah ben doktor olup sana bakacağım.Seni İstanbul'a götüreceğim.

-Çok fenayım Mehmet'im!Bana bir şey olursa ,İstanbul'a ,dayınızın yanına gidin.Benim öksüz ve yetimlerim ,sonra...

Anam sözünü bitirmeden ,hıçkırarak ağlamaya başladı.Ben de fena oldum.Gözyaşlarımı görmesin diye ,yüzüme yastığına kapadım.Anam bir müddet ağladıktan sonra :

-Oğul,dedi.Sandığımda babanızla biriktirdiğimiz biraz para var.Şimdiye kadar o paraya elimi sürmedim.Onu zor günler için sakladım.O işinize yarar.Kardeşin de önce Yüce Allah'a,sonra sana emanet.Ben senden memnunum Mehmet'im.Çok iyi bir evlatsın!

Başımı kaldırdım.Gülümsemeye çalıştım.O da acı acı gülümsedi..Sonra derin derin bir uykuya daldı.Bir daha uyanmadı anam,doyamadığım canım anam...

Anamı toprağa verdikten sonra,köyümüzün bütün erkekleri bana başsağlığı dilediler.Kardeşim İmam emminin evindeydi.Öğretmenim ve arkadaşlarım,yanımdan ayrılmıyorlardı.Hepsi üzgündü ve hepsinin gözleri yaşlıydı.

Anamla beni ayıran toprak yığınından ayrılmak istemiyordum.İmam emminin okuduğu duadan sonra,öğretmenimin elini omzuma koymasıyla  başımı çevirdim.Öğretmenim:

-Gidelim Mehmet,dedi.İmam efendiyi son duası için yalnız bırakalım!

Şaşkın ve perişan bir şekilde anamın mezarının yanından ayrılırken ,bütün varlığımı orada bırakmış gibiydim.İçim yanıyordu.Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.

Öğretmenim:

-Üzülmekte haklısın Mehmet,dedi.Bilirim ananın yerini kimse tutamaz.Yalnız yine de kendini bırakmamalısın.Biz yaratan da ,yaşatan da ,öldüren de yüce Allah.Doğduğumuz gibi öleceğiz de...Bunlar hayatın bir parçası.

-İçim yanıyor Öğretmenim!İçim yanıyor!diye inledim.

-Anlıyorum yavrum !Kolay değil!Ama ne yapalım?İlahi takdir böyleymiş.Bak ben de babasız büyüdüm.Hayattaki bütün gayem,hayata atılarak anama bakabilmekti.Fakat ecel izin vermedi.Öğretmen olduğumun ikinci ayında anam vefat etti.Ama bu beni yıkmadı.Çevreme ,milletime hizmet ederek teselli oldum.Hem bak !Anan baban öldüyse ,bizler varız.Arkadaşların var.Biz hepimiz seni çok seviyoruz.

Bizlere yetişmiş olan İmam emmiye:

-Öyle değil mi İmam Efendi?diye sordu.

-Tabii, diye cevap verdi.Sonra bana:

-Acın büyük Mehmet evladım!Seni anlıyorum!Ben de küçük yaşta anasız babasız kaldım.Bunun acısını bilirim!Fakat emir büyük yerden...

Sesi titrekti.Bana ,o da ağlıyor gibi geldi.Başımı kaldırıp nurlu yüzüne baktım.Gözleri yaşlıydı ve akan gözyaşları sakalını ıslatmıştı.Sözlerine devam etti:

-Biliyorsun,daha dört ay evvel ben de kızımı toprağa verdim.Ama elden ne gelir?Şimdi ölmüşlerimizin bizden bekledikleri,onlara ulaşabilecek bir tek şey var!

Anama ve babama yardım edebilmenin heyecanıyla sordum:

-Bizden bekledikleri nedir İmam Emmi?

-Dua !Yüce Allah'a onlar için edeceğimiz dualar!...Unutma yavrum!Ölmüşlerimiz,bizlerden çevremize yapacağımız iyiliklerle,dualarımızı beklerler.İşte bunlar onlara ulaşır.Allah'ın acıması sonsuzdur.Edilen duaları ve yapılan iyilikleri karşılıksız bırakmaz.Ölmüşlerimizin günahlarını affedip,onları cennetine koyar.

Ses çıkarmadım.İçimden ,anamdan öğrendiğim gibi:'Ey ululuk sahibi,cömertliğinde nihayet olmayan Allah'ım!Anamın,babamın ve bütün ölmüş kulların günahlarını affet!'diye dua ettim ve üç İhlas'la bir Fatiha okudum.

O anda anamın ve babamın gülümseyen yüzleri gözlerimin önünde belirdi.Dualarımın onlara ulaştığını hisseder gibi oldum.İçime bir ferahlık geldi.Bundan sonra,duayı dilimden eksik etmemeye karar verdim. 

-