JEALOUS~KTH/JNY

◾️6.BÖLÜM◾️

Yeriye herşeyi anlatıp şoktan çıkmasını beklemeden tekrar lafa daldım.
"Yeri ne yapcam ben gitmek istemiyorum "
"Jennie " sadece bana adımı söyleyip tekrar düşünmeye devam ediyordu. Onunla aytılmak daha doğrusu buradaki yaşantımı bırakıp gitmek bana da onada ağır geliyordu.
"Jennie harbiden gidiyormusun"
"Yeri bende gitmek istemiyorum dedimya sana "
" ben seni bırakmak istemiyorum ya kimle salakça diller üretip kimsenin anlamamasına gülücem"
"Bunlardan bahsedip dahada sinirlendirme beni babamlara kaç kere yalvardım ama beni dinlemediler"
"Tamam tamam sorun yok arada seni ziyarete gelirim zaten bu evi tam kapamıyorsunuz buda geri gelebileceğinize bir işaret değilmi"
" yani bende bu ihtimale tutunup gidiyorum zaten"
Annemin odaya gelip hadi kızlar öğlen yemeği için dışarı çıkıyoruz yeri sende bizimle geliceksin demesiyle odadan heycanla çıkıp arabada yer kavgası yapmaya başladık. Bende o da cam kenarını seviyorduk abim çoktan oturmuştu büyüzden ben cam kenarına oda ortaya oturdu kavgayı ben kazanmıştım. Aksi düşünülemezdi zaten.
Yemek yedikten sonra yeriyi evine bırakıp bizimde yola çıkacağımızı söyledi babam. Bizim de haliyle yüzümüz düştü oysa ben unutmuştum gideceğimizi.
Yeri bana bakarken gözlerim dolmuştu. Kolayca ağlardım ama kimsenin yanında ağlamazdım. Bunun beni küçük düşüreceğine emindim çünkü yerininde gözleri dolunca o dayanamadı ve ağlamaya başladı e tabi haliyle bende.
" neden ağlıyorsun salak sanki temelli gidiyorum"
"Bana diyene bak sen sanki benden farksızsın"
"Çok sürse bile ben geri gelemeye çalışıcam"
"Umarım" ne dugusala bağladınız görende sevgililer ayrılıyor sanacak demesiyle yeriyle birbirimize bakıp gülmeye başladık o kadar abarttıkki artık gülerken arada ağlıyorduk.
Yemek yerken abim ben ve yeri hunharca yemek yeme yarışı yaptık. Tabiki ben kazandım iğrenç şeylere bayılırım ve bu konuda üstün bir yeteneğe sahibiyim.

Yemek bittiğinde yeri biraz yürümek istediğini söyledi. Onu evine bırakmak için ısrar eden babama karşılık zaten senin yüzünden yürümek istiyorum jennieyi benden ayırıyorsun diyerek serzenişte bulunmuştu.
Bütün herkes gülerken -ben hariç- yeri çoktan yürümeye başlamıştı.
Bizde arabaya binip havaalanına doğru ilerlemeye başladık. Babamlar acayip keyifliydiler bense kulağımda aşırı mutsuzluk içeren müzğimle birdaha ne zaman geleceğimi bilmediğim sevdiğim şehre son kez bakıyordum. Seolün bana neler getireceğinden habersiz sessizce oraya yaklaşmaya başlıyordum.
Havaalanında araba durduğunda artık yavaşça kabullenmeye çalışıyordum gideceğimi.

Babam valizleri bu sabahki nakliyat kamyonuyla göndersiğinden sadece biletleri almak kalmıştı ve onuda almak için abim gitmişti hepimizin biletini alıyordu. BÜYÜK BİR ZEVKLE!!!!!!!!

Artık koltuklardaki yerimizi almıştık busandan gidiyorduk. Buna bu kadar üzüleceğim aklıma gelmezdi buraya iki sene önce italyadan gelirkende aynı böyle hissediyordum. Ordaki arkadaşım mondly' dende ayrılmak bana çok zor gelmişti. Bağlandığım ve sevdiğim insanları bırakmak bana her zaman zor gelmiştir.

Şu an nerdemiydim ?
Havadaydım busanı çoktan geçmiştik seol'e yaklaşmıştık.
—————————————-🎦🎦————————————
Oy verip yorumlarla bana yardımcı olursanız sevinirim.
Kendimi resmen jennienin yerine koydum ve o piskolojiden çıkamıyorum. Mutsuzlukla bakıyorum etrafa. Üstelik istanbulu çok özledim. 😔😞