Dinalaw ko ulit si Joyce and it was nice to see her again. Pero, natakot na akong mag confess ng feelings ko sa kaniya. I just don't know what to say this time.
Joyce: Bakit naman ang tahimik mo ata?
Kris: Remember the last time that I'm here? Hello? Sino ba ang makakalimot nun? Muntik ka ng mawala sakin.
Joyce: Huh?
Kris: Ah... sa amin pala.
That moment, naging seryoso ako.
Kris: Don't you ever do that again.
Joyce: What? What did I do?
Kris: I felt like I'm lost. Don't ever say goodbye to us. Especially to me.
Joyce: Kris, you know na hindi na ako tatagal dito. I can't even do what I wanted. Hindi nga ako makabangon, complete bed rest lang. Hindi nga ako malabas sa kwarto na 'to eh. I can't eat what I wanted to eat. Lahat ng gagawin ko dapat tama, dahil pag hindi..... mawawala talaga ako.
Kris: Huwag mo ngang sasabihin yan. Ano pa ang reason na nandito ako kung hindi kita tutulungan? Ito lang ang tatandaan mo. I can be your hero. Hindi ka man mkabangon diyan, pero itatayo kita. Hindi ka man makakain ng gusto mo, pero bubusugon kita ng pagmamahal. Hep! Kalma ka lang ha.
Joyce: Praning.
Kris: Sa tuwing manghihina ka, ako ang magiging lakas mo. I will give you hope. Kaya, huwag na huwag mo akong iiwan ha. Kasi kapag mawala ka, baka mawalan na rin ako ng pag-asang mabuhay.
Biglang dumating si Tita Minda.
Tita Minda: Kris, magpahinga ka na. Salamat sa pagbisita mo kay Joyce.
Kris: Opo.
Sa totoo lang, ayaw talaga ni Tita Minda na nakikipagkaibigan ako kay Joyce. Dahil alam niya na nagkakamabutihan kami ni Joyce. Ayaw niya na masaktan at malungkot ako sa araw na mawala si Joyce. Tanggap naman namin ang condition ni Joyce. Pero.... ayaw namin na pakawalan siya.
Palagi kong naiisip si Joyce kahit na nasa school ako. Minsan naiisip ko, paano kaya kung magkaklase kami ni Joyce. Sigurado magkakasundo sila ni Derrick.
I found myself looking at her door.
Yassi: Bakit hindi ka pumasok?
Kris: Ha?
Yassi: Bakit mo ba siya mahal? Mamamatay rin naman siya eh. Ikaw lang naman ang masasaktan sa huli.
Kris: Yass, bakit mo ba ako mahal? Alam mo din naman na hindi kita magugustuhan.
Yassi: Hai.... Nagpapakabait na ako.
Kris: Talaga???
Yassi: Hmmmp!! (umalis)
Mahilig talagang mag walk out si Yassi.
Isang araw, after school. Bibisitahin ko sana si Joyce nang makita ko si Yassi sa kwarto ni Joyce. Wala naman siyang ginagawa pero kinabahan ako. Kinaladkad ko muna siya palabas ng kwarto. Natutulog kasi si Joyce, baka magising.
Kris: What are you doing here?
Yassi: Wala. Tinitingnan ko lang siya.
Kris: Diba sabi ko huwag kang lalapit sa kaniya?
Yassi: Over ka naman eh! Wala akong ginagawa. Tinitingnan ko lang kung ano ang kondisyon niya. Paano ba siya mamamatay. Ngayon na nakita ko na siya, I know what to do.
Kris: What??
Yassi: Madali lang naman siyang patayin eh.
Sasampalin ko na sana si Yassi, pero nakapagpigil ako.
Kris: Umalis ka na. Umalis ka hangga't pinagpapasensyahan pa kita.
Isang araw na pumunta ako sa kwarto ni Joyce..... Naabutan ko na wala siya dun. Saan naman kaya siya nagpunta? Hindi naman pwedeng maglakad yun. Bawal sa kaniya yun eh.
Then someone called me.... It's my mom...
Phone conversation...
Kris: Hello Ma??
Kris' Mom: Kris, it's about Joyce.
Kris: ANo pong nangyari sa kaniya? Ba't wala siya dito sa kwarto niya?
Kris' Mom: Yun na nga ang sasabihin ko eh. Dinala siya dito sa hospital.
Kris: Po???
Kris' Mom: Pumunta ka na dito, dalian mo. Hinihintay ka niya.
End of conversation....
I immediately went to the hospital. Pumasok ako agad sa kwarto ni Joyce. Nandun si Tita Minda at Mama, umiiyak.
Kris: Ano pong nangyari???
Joyce: Hi Tope!
I miss her calling me Tope.
Joyce: Ma, can you leave us alone?
Tita Minda: Sige.
Naiwan kami ni Joyce sa loob ng kwarto.
Kris: Anong nangyari? Bakit ka dinala dito?
Then, tears started to fall from her eyes.
Joyce: Sabi ko naman sayo, hindi na ako tatagal eh.
Kris: Joyce, Don't say that. Huwag kang umiyak. makakasama yan sayo.
Joyce: Hindi ko mapigilan ang sarili ko eh.
Kris: Shhh...
Joyce: (sob)
Kris: Tama na. Huwag ka ng umiyak. Papangit ka niyan eh.
Joyce: Tanggap ko naman na mawawala na ako eh. Hindi na kaya ng machine ang hinihingi ng katawan ko. Kris?? Matagal ko ng gustong sabihin 'to pero....
Kris: Shhh.. Huwag ka ng magsalita. Pigilan mo yung nararamdaman mo. I don't wanna lose you. Please?
Joyce: I can't. I just can't stop loving you.
Then the machine started to buzz again. Pumasok yung mga nurses at doctor.
Joyce: Kahit mamatay ako, masaya ako at nasabi kong ..... Mahal kita.
Those were the last words that I heard from her. And now, after a year, we're celebrating her first death anniversary. Well, for me she's not dead. She's still living in my heart.
Again, I found myself looking at her door. Expecting to see her again. But I guess it's impossible. Maybe, this is what really love means. Waiting for that one person who will complete you. And Joyce is that person. She completes me. Wala man siya dito ngayon, pero siya pa rin ang tinitibok ng puso ko. I still love her. The memory and the feeling keeps living on.
*end*
Trip trip lang tong story to. Pero salamat sa bumasa.
