Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
13 Mayıs 2003
"Yoongi!"
Annem alt kattan seslendiğinde homurdanarak yatağımda ters tarafa döndüm ve onu umursamadan çizgi romanımı okumaya devam ettim.
"Yoongi çabuk buraya gel!" diye bağırıp sesinin şiddetini arttırınca meraklanmıştım.
"Ne var anne?"
"Yan eve birileri taşınmış." Sesi aşağı kattan boğuk geliyordu. "Senin yaşlarında bir oğulları var. Gidip tanışmaya ne dersin? Hem kek yaptım, gitmişken onu da götürürsün."
Oflayarak saçlarımı karıştırdım. Yeni insanlarla tanımaktan nefret ederdim. Evden çıkmaktan da... On yaşında olabilirdim ama ruhum çok yaşlıydı. Büyükannem öyle derdi. Huysuz bir büyükbaba gibi davrandığımı söylerdi bana.
"Hayır anne, gitmek istemiyorum!" diye bağırdım ve elimdeki çizgi romanın sayfasını çevirdim. Aklım aşağıda olduğundan kitaba kafamı veremiyordum. Sinirle kapağını kapattım ve kıyafetlerimin yığıldığı köşeye fırlattım çizgi romanı.
Az sonra kapı açılmış ve içeri annem girmişti. Yüzünde oldukça otoriter bir ifade kol geziyordu.
"Yoongi, huzursuzluk çıkarmak yok. Senin yaşında bir oğulları var diyorum. Gitmezsen çok ayıp olur. Hem kötü mü? Yeni bir arkadaşın olur işte!"
Oflayarak anneme baktım. Arkadaş falan istemiyordum. Sadece odamda durmak ve sonsuza kadar burada yaşamak istiyordum.
"Başka çarem kalmadı."
Annem çizgi romanlarımı sakladığım dolaba doğru yürüdü ve kararlı bir şekilde dolabı açtı.
"Eğer gitmezsen tüm çizgi romanlarını yakarım Min Yoongi!"
"A-anne tamam!" dedim titrek sesimle. Annemin zaafımı biliyor ve bunu en iyi şekilde kullanıyor olması korkunçtu. "Tamam, gideceğim ama çok kalmak yok tamam mı? Şimdilik sadece keki verip döneceğim."
Annem tatmin olmuş bir şekilde gülümsedi ve dolabı kapatıp yanıma geldi.
"Tamam Yoongi-ya. Bir dahakine de arkadaşınla vakit geçirmek için gidersin."
Saçlarımı karıştırıp odamdan çıktı. Oflayarak yataktan kalktım ve üzerime düzgün bir şeyler giymek için dolabıma doğru yürüdüm.
✿
Elimdeki kek tabağıyla oldukça komik görünüyor olmalıydım. Bunu umursamadan iki katlı evimizin bahçesinden çıkıp yan evin bahçesinin demirli kapısını popomla ittirerek açtım.
Kapıyı geri kapatmadan içeri süzülürken bahçenin ortasındaki minik bedeni fark etmem uzun sürmemişti. Adımlarımı durdurdum ve o'nu merakla izlemeye başladım.
