On sekiz yaşındaki bir çocuk elbette barda yapılan bir doğum günü partisine katılmak isterdi ama reşit değildi ve buna izin vermek gibi bir niyetim yoktu.
"Hyung bu sene reşit oldun, beni yanında sokabilirsin. Kimsenin ruhu duymaz...lütfen!"
Kalbimi titretiyordu. Üç yıl önceki Seol vakasından sonra şu an iyi durumdaydık. Jimin'i kırmamak için çok fazla çaba sarf etmiştim. Tam bir yıl boyunca o kızın peşinden koşmuştu ama sevgisi karşılıksızdı.
Kollarımda bir başkası için ağlarken onu teselli etmek çok ama çok zordu. Ama artık üzülmeyi bırakmıştım çünkü Jimin onu unutmuştu. Bana geçici bir ergenlik hevesi olduğunu söylemiş, içime su serpmişti.
Şimdi her zamankinden daha yakındık. Birlikte uyuyor, birlikte uyanıyor, birlikte gülüyorduk. Çoğu sabah onun mis kokusuyla uyanıyordum ve sürekli cennette olup olmadığımı sorguluyordum kendi kendime.
Yanağıma kondurulan öpücükle yerimde sıçradım ve düşüncelerimden sıyrıldım. Evet, şimdi de bu huyumuz başlamıştı. Daha doğrusu Jimin başlatmıştı. Beni ikna edemiyorsa yanağıma tatlı bir öpücük konduruyordu. Ona olan zaaflarımı çözmüş gibiydi.
Utanarak kafasını eğdi. Derin bir iç çektim.
"Tamam ama içmek yok. Ayrıca dibimden ayrılmaycaksın. Senin hyungun olduğumu herkes anlamalı, anlaştık mı?"
Hevesle kafasını salladı ve kollarını bana sıkı sıkı sardı.
"Yaşasınnnn! Benim hyungum en iyisi!"
✿
Ortam çok fazla gürültülüydü. Çocukluğumuzdan kalan alışkanlıkla Jimin'in minik elleri parmaklarıma dolanmıştı. İnsanlar etrafta iğrenç kahkahalar atıp içki içerken masum meleğimi buraya getirmekle ne gibi bir salaklık yaptığımı düşünüyordum.
Jimin korkuyla bana tutundu. Sınıf afkadaşının yanına vardığımızda bizi sevgiyle karşıladı.
"Hoş geldin Jimin. Ah, sen de mezunlardan olmalısın. İsmin neydi?"
"Min Yoongi." Jimin'in elini sıkı sıkı kavradım. "İki sene önce mezun oldum."
"Ah, seni hatırlıyorum hyung. Jimin'in yanından ayrılmazdın."
