Faith [✔]

Chapter 11

//Chapter 11//

Το σώμα μου ακινητοποιείται στη στιγμή μόλις ακούω βήματα πίσω μου.

Γαμώτο. Με άκουσε.

Η πλάτη μου είναι γυρισμένη προς τα εκείνον οπότε δεν μπορεί να δει το πρόσωπό μου. 

Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Πραγματικά δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει. Θα με αφήσει να φύγω, θα με αναγκάσει να μείνω, θα θυμώσει. Μετά από τόσες φορές που με έχει εκπλήξει δεν ξέρω τι θα πρέπει να περιμένω.

"Που πας;" ακούω την φωνή του να βγαίνει ήρεμα από τα χείλη μου και ανοίγω τα μάτια μου ενώ γυρνάω αργά αργά προς τα εκείνον.

"Αρκετά σου φορτώθηκα. Ακόμα και στο κρεβάτι σου κοιμήθηκα. Νομίζω ήρθε η ώρα να σε αφήσω στην ησυχία σου." του λέω προσθέτοντας μια δόση τύψεως στη φωνή μου.

Δεν τον λυπάμαι. Τον μισώ. Μετά από όλα αυτά ακόμα αντέχω να είμαι δίπλα του και να του μιλάω. Όσο ωραία και να με έκανε να νιώσω χτες. Αλλά δεν με επηρεάζει πλέον. Δεν θα ξαναπέσω εγώ στην παγίδα "Chad Brown" .

"Μπορείς να φας πρωινό και μετά να φύγεις" μου λέει και κατευθύνεται προς την κουζίνα

"Δεν νομίζω ότι χρειάζεται. Εξάλλου πρέπει να πηγαίνω" λέω και πάω να γυρίσω το σώμα μου προς την καταραμένη πόρτα που ανυπομονώ να διαβώ.

"Είπα να κάτσεις να φας πρωινό" λέει αυτή τη φορά αρκετά πιο δυνατά έτσι ώστε να με κάνει να καταλάβω ότι είναι διαταγή και όχι επιλογή.

Χωρίς να βγάλω μιλιά τον ακολουθώ μέχρι την κουζίνα.

Δεν είχα ξαναέρθει σε αυτό το δωμάτιο οπότε τα μάτια μου περιεργάζονται τον χώρο. Άσπρος τοίχος όπως και όλο το υπόλοιπο σπίτι, μαύρα ντουλάπια και ένα σχετικά μικρό γκρι ψυγείο.

Υπήρχε ένας πάγκος στη μια μεριά και δύο καρέκλες.

Πήρα την πρωτοβουλία και έκατσα στη μια ενώ συνέχιζα να κοιτάω το δωμάτιο.

Το βλέμμα μου πέφτει πάνω του την ώρα που ανοίγει το ψυγείο. Κοιτάω να δω τι υπάρχει μέσα όμως το μόνο που βλέπω είναι ένα μπουκάλι γάλα μερικά λαχανικά και αυγά. Σχεδόν όλο το ψυγείο είναι άδειο και πραγματικά αναρωτιέμαι αν αυτός ο άνθρωπος τρώει ποτέ εδώ.