Daha o günün gecesinde hastalığım baş gösteriyor ve yere yığılıyorum.
Feryatlarını duyuyorum fakat tepki veremiyorum. Gözyaşların düşüyor yüzüme damla damla.
İşte, şimdi hastanedeyiz.
Ayak ucumda, iki büklüm olmuş vaziyette uykuya dalmıştın.
Nasıl korkuğunu görünce canım öyle yanmıştı ki, sevgilim...
Doktorların boğazına yapışıp 'onu iyileştirin!' diye bağırıyordun. Boynunda beliren damarları öpmek istedim o an.
Hâlâ buradayım, sevgilim.
Öldüğümde, bu günlüğü okuduğunda anlayacaksın.
Fakat,
Vaktim daralıyor, sevgilim. Ölüm kapıyı çalıyor.
YOU ARE READING
─ 298『Bir Sanat Galerisi Ama Melodisi Ölüm Kokulu°Kihyuk✅』
Fanfiction"Karanlıktan korkutuğunu bildiğim için sana güneşi, ayı, ve yıldızları bıraktım; sevgilim. Olur da ay ışığı girmeyen evimizde, karanlıkta kalırsan diye bir de fener bıraktım. Artık karanlıktan korkma, olur mu?' " [Tamamlandı]
