Bir akşam üstü dolaştığın kordon boyu hatırlatır belki beni sana..
Ya da sondan bir yudum içtiğin kahven..
Sözcükler bu kadar anlamsızlaşmışken,
bu kadar boğaza düğümlüyken kolay mıydı ruhun halini anlatan cümleler kurmak?
Sen mutluyken ben mutsuzken yazamazdım.
Şimdilerle boğazıma kadar keder doluyken kalemim anlatıyor derdimi kağıtlara..
Yazdım bak..
Anlatıyorum soluksuz.. hiç durmadan.
Seni.. sensizliği.. acıyı.. kederi.. terkedişlerini..
aslında tanıyorken bu kadar yabancı kalışlarını..
