Walkie Talkie : The Replacement Contract

chapter 5 : im doomed

"im back..."   yon ang sinabi ko pagkabukas ko nang pinto galing sa supermarket. "what?...wala pa rin sila...?..."  wala pa ring tao. Tahimik pa rin ang bahay.

Naglakad ako at nilibot ko ang aking paningin hanggang sa may nakita akong sulat sa table.  "sulat?...hindi ko to napansin kanina ahh..."

Binasa ko ang sulat.

Dear rose,
                       Sorry for the short notice...pero meron kasi kaming 3 month vacation trip ni jun...remember sa sinabi niyang promise sa akin kagabi.
                        You can stay and use the house  pero please ingatan mo si young master na nasa kabilang pinto para sa aki habang wala ako...please...
                                                             love yura

"what ? ! " sigaw ko.
"totoo ba talaga to?....iniwan niya ako dito ? !.....noooooo.... Lasing pa ba ako?..."

Nang bigla na namang nagsalita ang walkie talkie.

"hey...."   yan ang sigaw nang nasa walkie talkie

"ayyy....."   sigaw ko dahil sa gulat.

"if youre awake,bakit wala pa ang breakfast ko....at marami ka pang lilinisin mamaya....ikaw ang replacement di ba"  sabi sa walkie talkie.

Replacement? What?

"im giving you 30 mins. Para iprepare ang pagkain ko....i really hate feeling hungry you know!...."

The weird boss next door?...nakakatakot..
"at bakit ko gagawin yan..hindi ako si yura na katulong mo..."

"rose choi 29 yrs old...birthday...."

"teka! Paano mo nalaman yan?...stalker ka ba?..."

"sige...irereport kita sa police for tresspassing ...."

"alright !   I got it...! I got it....!...."

"if you get it,then do it now!...."

Parusa na ba to?...is this real life?

Highschool.
Karamihan sa mga tao sinasabi nila na ito daw ang pinaka the best 4yrs nang ating buhay....

To most,it was a time when there were a little to no responsibilities...

Or it was a time that we experience an amazing first love....

And some find their best friends.

Thats true...at nakilala ko ang best friend ko si yura.

Kahit na mas bata siya nang 2 yrs sa akin nagkakasundo pa rin kami at naging best of friends..

Nakilala ko siya sa school...habang may ginagawa akong favor na hinihingi nang classmate ko.

Tinutulungan rin niya ako.

At nasundan pa nang nasundan ang mga humihingi nang favor sa akin.. Hindi rin naman kasi ako makasabi nang "no" o makatanggi sa mga taong nangangailangan nang tulong ko.

And yura still helped me too.

Pero kung tutuusin....mas marami pang favors ang hiniling niya sa akin....

At ako naman, ang taong hindi maka tanggi..... Always agrred....

So hindi talaga ito ang first time na hihingi siya ng favor sa akin...

Pero hindi sa level na ganito.....

Napatingin ako sa walkie talkie.
"at anong deal meron sila nang weirdong boss niya....?...."

"come on rose...try to think last night....isip isip....ano ba talaga ang nangyari kagabi....?

Pilit kong inalala ang lahat...hanggang sa may naalala ako.

We were partying nicely....hanggang sa nagsimula na akong mag confess....umiiyak ako..."nakita ko siya...may kasamang ibang babae...huhuhu.....paano niya nagawa sa akin to...?paano?...."
"calm down rose...ito ito...cheers..."
"hindi ka ha nagtataka...tingnan mong boyfriend mo...nakakasuspense...may ibang kausap sa phone..."
"nah...thats just...."
"what..?..."
"uhmm...paano ko ba to sasabihin....ahmm....ta-da...trip to l.a land...kausap niya ngayon ang agent tungkol sa aming trip..."
"ohhh thats doped....."
"but the thing is...can you help me out of this rose...just for 3 months lang....please?...."
"tulungan?..saan...?"
"remember the door next door...."
"sino?...ahhh yong walkie talkieng weirdo...?"
"tama...i mean...since wala ako..kailangan ko nang replace mo..."
"ahh...sino ?...."
"ikaw!..."
"ako?...nooo...ayokong mag babysit sa taong hindi ko kilala...."
"remember...free stay...free food...."
Free food...hmmm

"o ayan...tapos na...pinirmahan ko na...sinong may sabing ayoko sa free food...hurray for the free lodging at free food..."

Yan ang naaalala ko. .at ngayon parang hindi ko na gustong maalala pa ulit.

Huhuhu....
Nagpagulong gulong ako sa sahig....para na akong baliw....

Parusa na ata talaga to.