Sevgili Mavi;
2 gündür göremiyorum seni. Hatta konuşamadık bile. İkimiz de farklı yerlerdeydik, uzaktık, hep bir bahane bulduk. Ya da buldun. Çünkü ben ne kadar uzak olsam da gelmeye razıydım. Bu beldeden gitmemize az kaldı. Yaklaşık bir hafta. Kendi şehrimize döndüğümüzde bu kadar görüşemeyeceğiz. 2 ay neredeyse hergün beraberdik. Bana yetmiyor. Ne kadar beraber olsak da yetmiyor. Senin yanından ayrıldığım anda keşke daha çok sarılsaydım diyorum. Keşke daha çok öpseydim. Keşke daha çok izleseydim. Keşke sonsuza dek yanımda olsan. Cep boy olsan da yanımda taşısam. Her gece seninle uyusam. Her an yanında olsam. Yine de yetmez bana. Çok bağlandım. Her fırsatta bunu söylemekten asla çekinmeyeceğim. En ufak bi ters cevabında ya da senin en ufak derdinde bütün moralim bozuluyor. Çok etkiliyorsun beni. Aslında ben de hassaslaşmış olabilirim. Böyle değildim. Serttim, duygusuzdum, insanların acı çekmesinden zevk alıyordum aynı zamanda mazoşisttim de. Artık kendime en ufak bi zarar bile vermiyorum. İlk defa yaşadığımı hissediyorum. 5 yıldır beni tanıyan insanlar ilk defa birinin yanında bu kadar mutlu göründüğümü söylüyorlar. Seni seviyorum. Herşeyden çok. Kendine iyi bak. Umarım sonsuza kadar beraber oluruz. Ölmeden önce de öldükten sonra da.
