Sevgili Mavi;
Ayrılalı 1.5 hafta oldu. Önceki sayfada sonsuza kadar beraber olalım yazmışım. Olamadık. Benim suçum. Biliyorum. Seninki kadar benim de canım çok yandı. Kendine yediremedin. İnan ben de yediremiyorum. Defalarca özür diledim. Ama düzeltemiyorum. Elimden hiçbir şey gelmiyor. Ölüşümüzü ellerim bağlı izliyorum. Az önce sana da anlattım aynı şeyleri. Çaresiz ve elim kolum bağlı hissediyorum dedim. Sanki bağlanmışım ayağıma da ağırlık bağlanmış ve denize bırakılmışım gibi hissediyorum. Öyle bi boğulma hissi. Öyle bir çaresizlik. Asla düzelemeyiz biliyorum ama hâlâ sabahları gece bana güzel mesajlar atman umuduyla uyanıyorum. Geçen akşam seni seviyorum diye bir açıklama yaptın. Onda bile bu kadar mutlu oldum. Olanları unutmak istiyosun biliyorum bu yüzden de benle konuşmak istemiyorsun. Ama peşini bırakmayacağımı da biliyorsun. Bazen mükemmel bir muhabbet oluyor aramızda. Bazense dünyanın en berbat konuşması. Hatta kaşar muamelesi yaptığın bile oluyor. Nasıl tepki vermeden durabiliyorum bilmiyorum. Başkası olsa ağzıma geleni sayarım ama sana gelince saf dışı kalıyorum resmen. Seni çok seviyorum. Ve ne olursa olsun seni geri kazanıcam. Zaten düştüm düşebileceğim kadar daha ne kadar düşebilirim yani. Geri kazanamazsam benim hikayem bitmiş olur. Senin için yaşamayı göze almış biriyim ve kaç senelik hayatımın sadece senle olan 2 ayında bu kadar çok yaşamak istediysem daha da bırakmam seni. Bunu herkes de bilsin. Sen bu satırları okumayacaksın ama sen de bil. Seni çok seviyorum.
