Άντης

Κεφ. 15 : Σαν τα μάτια της Ιφιγενειας

Ανασαίνω βαριά, αλλά συνεχίζω να τρέχω. 《Ας χωριστούμε!》 ακούω το Βασίλ να φωνάζει και τότε κάποιος μου πιάνει το χέρι και το βάζει γύρω από το λαιμό του 《Σε κρατάω φίλε》 μου λέει.

Σταματάω να τρέχω και περπατάω γοργά, όπως και ο Βασίλης που με κρατάει. Σκουπίζω λίγο το μέτωπό μου και νιώθω κάτι υγρό. Το κοιτάζω και βλέπω αίμα. 《Μια μικρή πληγή είναι》 μου λέει ο Βασίλ 《Τίποτα περισσότερο. Δε θα πεθάνεις κι όλας.》 γελάω με αυτό που λέει.

Μακάρι να πέθαινα.

Φτάνουμε έξω από το σπίτι μου, και κάθομαι στο πεζοδρόμιο. Νιώθω ένα βάρος μέσα μου, κάτι να με πονάει τόσο πολύ.

Με την παλάμη μου, πιέζω στο σημείο που είναι η καρδιά μου. Πονάω τόσο πολύ.

Το κινητό μου χτυπάει και ψάχνω να δω σε ποιά τσέπη είναι. Απορώ πως μετά τον καβγά, επέζησε αυτό το κινητό.

Το βγάζω απ'την τσέπη μου, και απαντάω 《Έλα Χρήστο》

《Άντη, μας τη φέρανε. Αστυνομία δεν υπήρξε ποτέ. Δεν ήρθε κανείς.》 μου λέει και κλείνω τα μάτια μου σφιχτά προσπαθώντας να μην ουρλιάξω από το θυμό μου.

《Δεν ήρθε περιπολικό;》

《Κανείς Άντη. Κανείς.》

Κλείνω το τηλέφωνο και κοιτάζω τον Βασίλη, ο οποίος με κοιτάζει ήδη. 《Τί έγινε;》 με ρωτάει.

《Οι μπάσταρδοι. Έβαλαν ψεύτικες σειρήνες περιπολικού. Μετά που φύγαμε δεν υπήρξε μπάτσος ούτε για δείγμα.》

Ο Βασίλης πιέζει τα χείλη του 《Τί θες να κάνουμε γι αυτό;》.

《Τίποτα. Πήγαινε σπίτι. Και εσύ και οι υπόλοιποι. Τελείωσε για σήμερα.》

Μου νεύει θετικά και φεύγει.

Σηκώνομαι από το πεζοδρόμιο και πάω σπίτι. Χτυπάω το κουδούνι, και αφού μπω μέσα, πάω στο δωμάτιό μου. Πλένω το πρόσωπό μου, κι έπειτα με κοιτάζω στον καθρέφτη.

Λυγίζω.

Τα μάτια μου βουρκώνουν, και τα μάγουλά μου γίνονται κατήφορο των δακρύων μου.

Τί έκανα..

Πώς τα σκάτωσα έτσι; Πως έπεσα σε τόσο χαμηλό επίπεδο;

Είμαι τόσο ηλίθιος.. Τόσο άνανδρος..

Είσαι τόσο πληγωμένος Άντη. Μην ζητάς τα ρέστα από τον εαυτό σου. Δε φταις. Δεν έκανες τίποτα κακό.

Την πλήγωσα δεν το είδες;! Όλοι το είδαν!

Έπρεπε να το κάνεις. Έπρεπε να βρεις ένα τρόπο ώστε ο Άλεξ να σου δώσει αυτό που θες.