Άντης

Κεφ. 7 : Και εσένα τί σε νοιάζει;

Τη βλέπω που κοιτάζει το κινητό της. Η μία της παλάμη αρχίζει να τρέμει και προσπαθεί να τη σταματήσει, αλλά μάταια. Τί σκατά έγινε πάλι;

Και για να κοιτάζει το κινητό της και να φρικάρει έτσι, ένα πράγμα σημαίνει... ο Στέλιος έβαλε πάλι το χεράκι του.

《Άντε Μουστάκι, τελείωνε με τη Χημεία μου. Πόση ώρα να λύσεις μια γαμώ άσκηση; Άσε το άχρηστο κινητό του κάτω και λύνε》τη διατάζω αλλά δε με ακούει. Έχει μείνει αποσβολομένη στο κινητό της. 《Φίφι σε εσένα μιλάω κου-κου》 προσπαθώ να της αποσπάσω την προσοχή, αλλά μάταια.

Σηκώνεται απότομα, ρίχνοντας ό,τι βιβλίο, τετράδιο, μολύβι, και ό,τι άλλο φλώρικο είχε πάνω στα πόδια της, στο πάτωμα και τρέχει μακρυά. Προς τις τουαλέτες για την ακρίβεια.

Πάω να σηκωθώ, να την ακολουθήσω, αλλά ακούω τη φωνή του Χρήστου από πίσω μου.《Τί έπαθε η δικιά σου;》ρωτάει.《Έχει ψυχολογικά.》απαντάω.《Και τώρα τί; Θα τρέξεις από πίσω της να δεις τί έχει;》γελάει.《Ούτε καν. Θα ερχόμουν σε εσάς. Ότι θέλει ας έχει. Δεν είναι δικό μου πρόβλημα.》λέω γελώντας και πάμε μαζί προς την παρέα.

Διάολε, πρέπει να μάθω τί έχει..

[...]

《Φίφ! Φίφ!》τη φωνάζω αλλά δε μ'ακούει. Όπως πάντα, στον κόσμο της. Στον άθλιο, μικρό, βασανισμένο κόσμο της. Τρέχω και την πιάνω απ'το μπράτσο.《Φίφι ξύπνα, σου μιλάω!》γυρίζει και με κοιτάζει.《Δ-δε δε σ'άκουσα》δικαιολογείται.

Το χέρι της τρέμει ελαφρά.

《Δεν πειράζει.》της λέω και κοιτάζω το χέρι της που τρέμει και αυτή αμέσως το κρύβει με την παλάμη της.《Τί θα σου κάνει;》της ρωτάω και με κοιτάζει παραξενεμένη《Τί θα σου κάνει, Ιφιγένεια, όταν πας σπίτι;》.

Χαμηλώνει το κεφάλι της《Δ-δεν κατ-ταλαβαίνω γ-για ποιό πρ-άγμα μιλάς》 ψεύδεται. 《Δεν είσαι και τόσο καλή στα ψέματα Φιφ.》της λέω.《Το ξέρω》 απαντάει και πάει να φύγει απ'το κράτημά μου.《Απλά δε θέλω ν-να σου π-πω》λέει πιο σιγανά από ποτέ.

Γιατί πάντα χαίρομαι όταν μου αρνήται; Εννοώ, θα έπρεπε να θυμώνω, αλλά.. χαίρομαι. Χαίρομαι που βρίσκει έστω και ελάχιστο θάρρος σε όλη της την εικονική αδυναμία. Γιατί δεν πιστεύω πως είναι αδύναμη.

《Ωραία, το σέβομαι, δε θες να μου πεις. Αλλά τουλάχιστον πες μου ένα πράγμα. Σε περιμένει σπίτι;》τη ρωτάω και βάζει τα χέρια της μπροστά απ'το πρόσωπό της για να μη φανεί πως κλαίει. Κουνάει θετικά το κεφάλι της και νιώθω πως θα πάω να του σπάσω τα μούτρα! Του πουστο Στέλιου! Κανένας δεν έχει δικαίωμα να την πειράζει! Κανένας, εκτός εγώ..