Άντης

Κεφ. 12 : Στης μέθης το φόβο

Ξεφυσάω και κάθομαι στο παγκάκι δίπλα της.

《Βαριέμαι》της λέω《Όλη η παρέα έχει πάει να δει τον αγώνα ποδοσφαίρου που κάνουν οι β τάξεις, αλλά εγώ βαριόμουν να πάω》 της εξηγώ γιατί είμαι εδώ. Αλλά βασικά ούτε που νοιάζεται, αλλά ντάξει.. 《Μίλα μου》παραπονιέμαι σαν 5 χρόνο. Αφού βαριέμαι που βαριέμαι και δε μου μιλάει ούτε αυτή, και βαριέμαι πιο πολύ απ'το πολύ.

《Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό》της λέω και επιτέλους γυρίζει και με κοιτάζει κάπως έκπληκτη《Είπε ο Αριστοφάνης》λέω περήφανος που ξέρω κάτι τέτοιο. Το μόνο που συγκράτησα απ'ότι είπε η μαλάκο καθηγήτρια των Ελληνικών. Με κοιτάζει και χαμογελάει ελαφρά. Σα να θέλει να γελάσει, αλλά δεν αφήνει τον εαυτό της ελεύθερο. 《Ο Αριστοτέλης το είπε》λέει και ξαναγυρίζει σε αυτό που διαβάζει. 《Εε σιγά τη διαφορά》λέω και καλά αδιάφορα.

Έλεος Άντη. Είπες μια φορά να το παίξεις έξυπνος και τα'κανες μαντάρα.

《Ο Αριστοτέλης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Ο Αριστοφάνης ήταν αθηναίος σατιρικός ποιητής. Άρα υπάρχει διαφορά》λέει και κλείνει το βιβλίο που διαβάζει, δίνοντάς μου -επιτέλους- τη σημασία που ήθελα.
Μου γυρίζει πλάτη και βάζει το βιβλίο της μέσα στη τσάντα της.

《Και εσύ που τα ξέρεις αυτά;》τη ρωτάω καχύποπτος και ακουμπάω το δείκτη μου στην πλάτη της, πιέζοντας λίγο ένα σημείο. 《Άου》την ακούω να λέει και παραξενεύομαι. 《Δε σε πίεσα τόσο ώστε να πονέσεις》της λέω και γυρίζει και με κοιτάζει ενοχικά. 《Είμαι.. υπερευαίσθητη》λέει και πλέκει τα δάκτυλά της.

《Φιφ γιατί πόνεσες;》ρωτάω όλο περιέργεια και πάω να αγγίξω ξανά την πλάτη της. 《Σου είπα. Είμαι πολύ πολύ ευαίσθητη》 λέει και απομακρύνεται από'μένα κάνοντας πιο πίσω.《Το ξέρεις ότι δε σε πιστεύω έτσι;》

《Απλά... Ας το αφήσουμε εδώ εντάξει;》 με ρωτάει και της κουνάω το κεφάλι θετικά. Εγώ θα μάθω γιατί πονάει. 《Θα πάω στην τάξη μου εντάξει;》με ρωτάει και παίρνει τη τσάντα της στα χέρια της.《Οκ》απαντάω αδιάφορα.

Μου γυρίζει πλάτη και κρατάει τη τσάντα της στα χέρια της, χωρίς να τη βάλει στους ώμους της, όπως κάνει πάντα. Η πλάτη της πρέπει να πονάει πολύ.. Και ο πόνος δε νομίζω να είναι από πιάσιμο. Θα μου το έλεγε αν ήταν από αυτό άλλωστε. Γιατί όμως να πονάει, διάολε, γιατί;