Ben Neptün'düm. Kendi çevresinde dönüp dururken Güneş'in yörüngesinden kopamayan; onun kendine esir ettiği gezenlerden biri.. Bu rutin sistemin kölesi.Uzayda kaybolan ufak bir nokta.Ve elinde ki bir ton kitabın altında ezilen bir kız.
Proje ödevimin verdiği bu ağırlığın, beni hayata karşı bir hezimete uğratacağına düşünerek masalara doğru ilerliyordum. O sırada rafın yanından aniden çıkan kişiyi fark edemedim. Çarpışmamız ile yere saçılan kitaplara baktım.
" Olamaz.." mırıldanarak eğildim.
O da eğildi.
" Sizi fark edemedim kusura bakmayın" dedi kitapları toplamama yardım ederken.
Kendime şöyle bir baktım; hadi fark edememiş olabilirdi ama elimdeki kitap yığını ile ayaklı bir rafa benzerken fark etmemek..
" Ayaklı raf mı" diyerek güldüğünde düşünce sandıklarımın her birinin ağzımdan çıkmış olduğunu fark ederek yerden ayırmadığım yüzümü tekrar o kitap yığının ardına saklamak istedim.
" Bir bakabilir misin bana?" dedi ben cevap vermeyince.
Kafa mı kaldırdım, ve yüzüne baktım. O bu sistemde ki tek yaşam bulunan gezegendi. Okyanusları vardı gözlerinde, cıvıltılar vardı sesinde, rüzgarlar esiyordu saçlarında..
" Adını sorsam" demesiyle dalgınlığımı bıraktım bir kenara ve elime dizdiği kitaplara yoğunlaştım.
" Neptün.." dedim " Dünya'nın yörüngesinden çıkması ile çarpıp beraberinde süreklediği Neptün".
Gülümsedi.
Gülümsedim.
Ve o andan sonra beraber tüm uzayı kaosa sürükledik.
