Teenmom

Hoofdstuk 13

Mila anderhalf jaar

Ik maak Mila wakker na haar middagslaapje. Als ik haar rompertje uittrek zie ik dat ze heel kortademig adem haalt. Ook klinkt ze wat benauwd. 'Jace? Kom eens' roep ik. Jace komt naar boven. 'Wat is er?' vraagt hij. 'Kijk eens naar haar ademhaling' zeg ik bezorgd. 'Beetje benauwd of niet?' zegt hij en ik knik. 'Ik ga je moeder bellen' zegt Jace. Mama is verpleegkundige, dus ze weet vast wat ik er mee moet. Hij pakt zijn telefoon en zet hem op speaker. 'Hey Jace' hoor ik mama zeggen. 'Hoi, Anna en ik hebben het idee dat Mila benauwd is' zegt hij vlug. 'o dat is niet best, ik kom eraan' zegt ze en Jace sluit het gesprek af. 

De voordeur gaat open en mama komt meteen naar boven. 'Kijk dan hoe ze ademt' zeg ik bezorgd. Mama luistert naar haar door haar hoofd op haar rompje te leggen. 'Ik ga even de huisarts bellen' zegt mama en ze loopt weg. Nog geen twee minuten later komt ze terug. 'We kunnen nu meteen komen' zegt ze en Jace pakt gauw kleertjes uit de kast en kleed haar aan. Ik pak snel de luier tas in en we lopen de trap af. Ik zet Mila in haar autostoeltje en Jace start de motor. Mama gaat voorin zitten en ik ga bij Mila zitten. 

Als we bij de huisarts aankomen, constateert hij inderdaad dat ze behoorlijk benauwd is. De dokter vertrouwt het niet en stuurt ons door naar het ziekenhuis. Hij regelt dat er een kinderarts klaar staat zodat we meteen geholpen kunnen worden. 

Niet veel later zijn we bij het ziekenhuis, en inderdaad, de kinderarts staat al klaar. Hij onderzoekt haar en constateert een longontsteking. Omdat ze nog zo jong is, moet ze ter observatie blijven. Jace en ik mogen gelukkig allebei bij haar blijven. 

De conditie van Mila gaat snel achteruit. Vanmorgen deed ze al niet veel, ze heeft met moeite een boterham naar binnen gekregen en haar standaard flesje appelsap hoefde ze niet. Het flesje melk voor haar middagdutje heeft ze niet leeg gedronken en vanavond heeft ze niks gegeten. Ze ligt aan allemaal kabeltjes, 3 kabeltjes op haar romp geplakt voor haar hartslag, een neusbrilletje voor extra zuurstof. Dan komt de kinderarts met een verpleegkundige binnen.

'Anna, ik wilde dit even met jou overleggen, maar mij lijkt het de beste optie om een sondevoeding naar binnen te brengen bij Mila, aangezien ze vandaag al weinig gegeten heeft, en ze dat waarschijnlijk de komende dagen nog minder gaat doen. Met de sondevoeding krijgt ze toch haar nodige hoeveelheid voeding binnen, en kunnen we haar makkelijker medicijnen geven.' legt hij uit. Ik kijk Jace aan en hij knikt toestemming gevend. 'Ja doe maar' zeg ik. 'Zou jij Mila vast willen houden, misschien dat jij, Jace, ook kunt helpen, want dit gaat ze niet leuk vinden.' zegt hij en de verpleegkundige pakt haar spullen. Ik knik en pak Mila uit haar bedje. Jace komt langs me zitten en houd haar handjes vast. Mijn rechterhand zit om haar romp heen gedrukt en met mijn linkerhand houd ik haar hoofdje vast. Wat vind ik dit zielig, maar wat moet dat moet.

De verpleegkundige maakt de sondeslang op maat en legt alle spullen klaar. Mila is gelukkig heel moe. 'Ze zal waarschijnlijk alles bij elkaar gaan krijsen, dat is volkomen normaal, maak je maar geen zorgen. Als je gewoon zorgt dat ze haar handjes en hoofdje niet beweegt komt alles goed.' stelt de verpleegkundige gerust. Ze maakt eerst de wang van Mila schoon en plakt er vast een speciale pleister op. Dan pakt ze de sondeslang en brengt ze hem rustig in haar neusje in. En inderdaad, zoals al gezegd, Mila schreeuwt alles bij elkaar. Ik moet mijn best doen om haar hoofdje vast te houden en Jace ziet mijn struggels. Hij pakt haar middel vast en gebaart naar mij dat ik me meer op haar hoofdje  kan focussen. Dat doe ik en de verpleegkundige doe voorzichtig, maar geconcentreerd haar werk. Zo te zien doet ze dit vaker. Als het slangetje goed zit, plakt ze hem vast op haar wang. Met een paar extra tapejes zet ze hem zo vast dat Mila het wel heel bont moet maken wil ze het los krijgen.

Ik dank haar vriendelijk en ze geeft Mila wat voeding. Daarna gaat ze weer weg en hebben we weer tijd voor onszelf. Daar ligt ze dan, mijn kleine meisje. In een veel te groot bed. Aan allemaal slangetjes en apparatuur. Ze heeft moeite met ademen, maar de medicijnen moeten hun werk nog gaan doen. Ze word steeds actiever, maar dat komt omdat ze voeding binnen gekregen heeft. Maar als je haar vergelijkt met hoe ze altijd is, is ze echt alles behalve actief. 

Ons kleine meisje is ineens heel klein tussen al die draadjes, machines en in dat veel te grote ziekenhuisbed.