"Yavuz bak hayatını benim gibi bir kadının seni sevmesini,güvenmesini bekleyerek geçirmemelisin." diyerek derin bir nefes verdi Bahar.
"Seveceğini bilsem sonsuza kadar beklerim. Ki bunu yapacağım beni sevmeni sağlayacağım." diyerek burukça gülümsedi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bahar'ın ağzından,
Uykumdan alarmın sesiyle uyanmıştım. Gece uyumakta biraz zorlanmıştım. Yavuzla birlikte uyumanın rahatlığını kavradığımdan uyumak benim için zor olmuştu. Biraz uzun sürse de deliksiz bir uykuya dalmıştım.
Yavuz beni evden alacaktı hastaneye götürmek için. Teklif ettiğinde onu kıramamıştım. Zaten kırmakta istemezdim ancak benim yüzümden işe geç kalmasını istemiyordum.
Üzerimi giyindikten sonra mutfağa indim kahvaltı yapmak için. Saat biraz erkendi ama muhtemelen babam çoktan gitmişti. Annemse izin gününün keyfini çıkarıyordu. Mutfakta kendime aperatif bir şeyler hazırlayıp yedikten sonra Yavuz için ufak bir sandviç hazırladım. Ve portakal suyuyla birlikte bir poşete koydum. Onun kahvaltı yapmadığını biliyordum.
Anlaştığımız saatin gelmesiyle evden çıkarken Yavuz bahçeden içeri girdi arabayla. Kapının önüne gelip durdu. Arabadan indiğinde ona doğru yürüdüm.
"Günaydın." dedim mutlu bir sesle. "Benim günüm şimdi aydı." diye karşılık verdiğinde güldüm.
"Sabah sabah internetten mi bakıyorsun bu sözlere?" diye alay edercesine konuştum. Yavuzsa içten bir şekilde gülümsedi. "İnsanın sevgilisi dünya güzeli olunca ister istemez bakıyorsun."
Sabah sabah yine beni utandırmayı başarmıştı resmen. "Evet bugün ki görevimi de başarıyla tamamladım." dedi beni utandırdığını kastederek.
Bu cümlesine kaşlarımı çattım. "Pislik." diye omzuna doğru vururken Yavuz güldü. Ardından yüzünü yüzüme yaklaştırarak yanağımı öptü uzunca.
Benden ayrıldıktan sonra konuştu. "Gidelim mi, geç kalma."
"Olur," diyerek arabaya yöneldiğimde elimdeki poşet aklıma geldi ve duraksadım. Yavuz'a baktığımda onun da bana baktığını fark ettim. "Senin için." diyerek elimdeki poşeti ona doğru uzattım.
Yavuz elimdeki poşeti alarak içindeki sandviçi ve portakal suyunu çıkarttı. Göz göze geldiğimizde gülümsedi. "Sen, unutmamışsın."
"Seninle ilgili hiçbir şeyi unutmadım." dedim ona karşılık. Ardından arabaya doğru ilerledim ve ön koltuğa oturdum.
Yavuz elindeki sandviçe ve portakal suyuna bir süre daha baktı anlamlı bir şekilde. Ardından arabaya bindi. Şimdi araba kullanacağı için yemesi zordu ancak işe gittiğinde mutlaka yiyeceğine emindim.
Camdan dışarı bakarak yolu izlerken arada Yavuz'a bakmayı ihmal etmiyordum. Esnediğinde bakışlarımı yüzüne çıkardım. "Uyuyamadın mı?"
"Cık," diye bir ses çıkarttı. Ardından ekledi. "İnanmayacaksın ama çok zorlandım uyurken. Senin kokuna bir günde alışmış olamam değil mi?"
