TIME

4: LOVE,GUILT AND PITY

Seungcheol Pov

Ano bang pumasok sa kokote ng lalakeng 'to at pumunta dun sa rooftop? Ganon na ba talaga nya kagustong mamatay na?

"Uhm... Mr. Choi?"

Tanong ng Doctor kaya tumango nalang ako at tumayo mula sa
kina-uupuan ko.

"So i have a bad news... And a really really bad news alin ang gusto mong unahin ko?"

"Kahit ano"

"So the bad news was.... Jeonghan—Your husband was positive in the test for people who has mental problem.... And the really really bad news is.... He is.."

"Dying?"

Tanong ko, hindi na ako magtataka kung bakit ngawa nya ang lahat ng yun mababaliw lang pala tapos kailangan pa akong idamay hanep.

"Well, buti sana kung mamatay na sya.. pero yung kaso kasi nya ay iba hindi sya mamatay o ano mabubuhay pa sya ng matagal walang taning ang buhay nya at kung mamamatay man sya ay nakadepende na yun sa trip nya araw araw"

"Ano nga kasi?"

"Haays..."

"Anoo??"

"Buntis sya"

"Ha?yun lang pala eh"

"Fertile sya kaya nabuntis sya"

"Buntis? Sinong Buntis?"

"Si Jeonghan! Buntis sya yung Asawa mo!"

"WATDAPAK!"

Malakas na sigaw ko, Ano?Buntis sya? Hindi ako makapaniwala.

"Teka! Bakit really really bad news 'to?"

"Eh kasi nga may mental sickness sya  at malay mo one day napagtripan nya yung sarili nyang patayin eh di wala na finish na"

Napakunot naman ako ng noo ko, Tama nga pano kung lumala yung mental sickness ni Jeonghan baka mapano yung bata.

"Ano ba ang kailangan kong gawin upang mapigilan ang pag-lala ng sakit nya?"

"Well... Based on a study ang mga taong nasa parehong kaso ni Jeonghan ay kailangan lang nilang maramdaman na may nagmamahal sa kanila na ligtas sila at may halaga pa sila sa mundo, nababalot na kasi ng mga negatibong pangyayari ang kanilang utak at polluted na ito sa kadramahan kaya sila nagkakaganyan"

"G-Ganon ba yun?"

"Oo ganon yun! Sige una na ako, mahalin mo kasi asawa mo gagong 'to!"

Napangisi nalang ako sa sinabi ni
Dr.Moon, totoo naman talaga gago ako pero noon yun dahil magmula ngayon good boy na ako, naging gago lang naman ako dahil sa maling paniniwala ko akala ko hindi na kami magkakaroon ng anak ni Jeonghan dahil pareho kaming lalake pero nagkamali ako dahil kahit pareho kaming lalake ay pwede rin palang mabuntis ang isa sa amin, ang saya ko ngayon.

Pumunta na ako sa Kwarto ni Jeonghan at pagpasok ko ay agad akong nakarinig ng mga hikbi, umiiyak ba sya?

"Han, ba't ka umiiyak?"

Tanong ko sa kanya at dahan dahan naglakad palapit sa kanya, tiningnan nya lang ako sa mata yung tingin na puno ng sakit pero at the same time puno ng pagmamahal.

"B-Buntis kasi ako....."

Ngumiti ako sa kanya at ginulo ang buhok nya.

"Eh ano naman?"

Nanlaki ang mga mata nya at may tumulo na namang mga luha mula sa kanyang mga mata.

"A-Akala ko kasi magagalit ka kasi
d-diba ayaw mong magkaroon ng anak?"

Umiling iling naman ako, haays kung alam mo lang Han na yan ang isa sa mga pangarap ko na magkaroon ako maliban sa maging akin ka.

"Noon yun, bata pa tayo nun kaya ayokong magkaroon tayo ng anak pero ngayon, matatanda na tayo at may sari-sarili na tayong trabaho kaya pwede na tayong magkaroon ng anak"

"G-Ganon ba yun?"

Tumango naman ako, ngumiti sya sakin at akmang yayakapin ako ngunit ibinaba nya ang kanyang mga kamay at yumuko at lihim na ngumiti.

"What's wrong? Do you want to hug me?"

He nod and pouted while his head was still lowered, na-trauma ba sya? Kasalanan ko ba? Siguro  'oo'.

"Y-You won't slap me i-if i hug you?"

Nanlaki naman ang mga mata ko sa naging tanong nya, Han am i really that bad to the point na nabigyan na kita ng sakit?

"Of course I won't"

I said then pulled him into a hug, he still smells like the old days but he's not the same Jeonghan that I love before, mas nagdagdagan ang pagka-isip bata nya ngayon.

"Han, Do you still love me?"

"Of course I still love you Cheollie and I will never get tired of loving you.. Even if you stop loving me i will still love you, forever and always"

Napangiti naman ako ng malaki yung abot hanggang tainga, ang sarap pakinggan na tinawag nya ulit ako sa pet name nya sakin, oh how i miss those momments where he's still fine and his mind is still clear like the sky.

"A-Are you mad?"

"Huh? Why would i hannie?"

"Because i called you C-Cheollie"

"I love to hear you call me by that name so why would I be angry?"

"Thank you!"

Nabigla ako sa biglaang paghalik nya sakin sa pisngi pero mas nabigla ako sa sunod nyang ginawa, he's banging his head into the walls and keeps saying 'Pabo Jeonghan! Pabo!' I can't help but to feel hurt, seeing him being like this... I-I guess I can't take this.

"Stop it Han! Stop!"

"Mianhe! Mianhe!"

He said while he keeps on bowing repeatedly, he's really different from before.

I grabbed both of his hands and kissed him, he seemed shocked but he recovered so he responded to my kiss, I pulled out and told him the words that I didn't say to him in the last few years

" I love you, Choi Jeonghan"

I whispered and I saw some tears rolled out in his cheeks, I wiped them up and I kissed some of his tears.

"Please come back..... My love"