Τα μοχθηρά μάτια του Jacob καρφώθηκαν πάνω της. Βρισκόταν σε μια κατάσταση υπερβολικής σύγχυσης και αναστάτωσης κι εκείνη τη στιγμή το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να την πυροβολήσει. Να πυροβολήσει όλους όσους βρίσκονταν μέσα στην τράπεζα, να πάρει τον ανιχνευτή και να φύγει όσο πιο μακριά μπορούσε. Δεν ήθελε μπλεξίματα με την αστυνομία. Άλλωστε ποιος ήθελε να τρέχει στο αστυνομικό τμήμα. Συγκρατήθηκε όμως και προσπάθησε να σκεφτεί ψύχραιμα.
«Μην το κάνεις.» μίλησε ξανά η Bella, αποσπώντας του την προσοχή. Αυτή τη φορά, η φωνή της ήταν πιο ήρεμη. Ακούστηκε σαν αναστεναγμός, γεμάτος ελπίδα.
Αυτομάτως έστρεψε το πιστόλι καταπάνω της και ήταν έτοιμος να την βγάλει από μέση. Οι παλμοί της είχαν ξεπεράσει κατά πολύ το όριο. Η καρδία της κόντευε να βγει από το στήθος της και ένιωθε όλο το σώμα της να μουδιάζει. Ήταν ανίκανη να κουνηθεί από τη θέση της. Τα πόδια της είχαν μείνει μαρμαρωμένα. Τα χέρια της άρχισαν αν ιδρώνουν και οι εκφράσεις του προσώπου της, παρέμεναν παγωμένες. Περίμενε να ακούσει τον χαρακτηριστικό ήχο που θα υποδήλωνε την εκτόξευση της σφαίρας. Δεν είχε σκεφτεί ποτέ το θάνατό της. Πότε και πως θα ερχόταν. Εκείνη τη στιγμή όμως, ήταν σίγουρη πως μπορούσε να σκοτωθεί προστατεύοντας κάποιον αθώο άνθρωπο. Επίσης, ήταν ελεύθερη. Είχε πάρει την απόφασή της και έστω για το ελάχιστο χρονικό διάστημα που κράτησε, ήταν χαρούμενη. Επίσης, το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν η μαμάς της. Σε λίγο θα ήταν και πάλι κοντά της. Έκλεισε τα μάτια της και περίμενε. Αντί όμως να ακούσει τον κρότο από το πιστόλι, άκουσε μια αναστατωμένη φωνή. Άνοιξε τα μάτια της κι είδε έναν μαυροντυμένο άντρα να πλησιάζει με γρήγορο βήμα. Χωρίς να θέλει να κρύψει κάτι από όσους βρίσκονταν εκεί, απευθύνθηκε στον αρχηγό του.
«Jacob, πρέπει να φύγουμε γρήγορα. Η αστυνομία σε λίγα λεπτά θα έχει περικυκλώσει όλο το κτήριο.» είπε γρήγορα, με προφανή φόβο.
«Arthur, δεν μπορώ να φύγω χωρίς τον ανιχνευτή. Δεν το καταλαβαίνει;» φώναζε τώρα.
«Και προτιμάς να βρεθείς πίσω από τα κάγκελα ενός κελιού;» Ο Jacob φάνηκε να το σκέφτεται για λίγο.
«Έτσι κι αλλιώς σύντομα θα σου ξαναδοθεί η ευκαιρία.»
«Και τι μπορούμε να κάνουμε τώρα;» υπέκυψε τελικά.
«Υπάρχει μια έξοδος στην αριστερή πτέρυγα του κτηρίου. Μπορώ να τους οδηγήσω γρήγορα έξω από εκεί κι εμείς θα προλάβουμε να γλιτώσουμε.»
YOU ARE READING
«Όταν τα παραμύθια ζωντανεύουν!»
Teen FictionΚαθώς περπατάς στο δρόμο, ρίξε μια ματιά γύρω σου! Τόσοι άνθρωποι! Όλοι φαίνονται ίδιοι. Εξωτερικά… Δεν ξέρεις τι κρύβουν μέσα τους. Τόσοι άνθρωποι! Τόσες ιστορίες! Ο καθένας τους είναι ένας ήρωας. Οι περισσότεροι δεν το γνωρίζουν αυτό. Κι εσύ; Μήπω...
