Անցնում էին օրերն ու Արևն էլ ավելի լավ էր սովորում։ Տիգրանի քւ Աննայի հարաբերություններն էլ խորացել էին։ Նրանք որոշել էին ամուսնանալ ամառանին արձակուրդներին։ Արևը շատ էր կապված Տիգրանին ու երբեմն կամ դիտմամբ, կամ էլ պատահաբար նրան հանրիկ էր Անվանում։
Նրա հայրը մինչ իր ծնվելն էր մահացել, ավելի ճիշտ նա անհայտ կորած էր համարվում։ Արևը հորը միայն նկարներով էր տեսել քւ պատմքւթյուններ էր լսել իր հոր մասին։
Ինչ վերաբերվում էր Տիգրանին, նրան դուր էր գալիս, որ Արևը նրան հայրիկ էր անվանում։ Նա սիրում էր Արևին և եթե սիրում էր նաև Աննային ուրեմն միայն երջանիկ էր դրա համար։
Արևի ուսուցչուհին՝ Տիգրանի մայրը, արդեն ապաքինվել էր ու կարողանում էր գնալ դասի ու դասը վարել երեխաների համար։ Նա շատ էր հավանում Արևին և միշտ նրան առանձնացնում էր մյուս երեխաներից։ Ու լավն այն էր այս ամենի մեջ, որ Արևը դրանից ըմդհանրապես չէր հղպանքւմ, ընդհակարակը նա ավելի հասունանում ու մտածկոտ էր դառնում։
Տարիներ անց։
Աննան ու Տիգրանն ամուսնացել էին։ Արևը տարրական դասարանի քննությունները գերազանց հանձնելով փոխադրվեց միջնակարգ դպրոց։ Աննան ու Տիգրանը ապրում էին Տիգրանի մոր՝ տիկին Լիլիթի հետ, Արևն ու իր փոքրիկ եղբայրն էլ։ Այո, Աննան ու Տիգրանը փոքրիկ ունեին։ Նըան Դաբիթ էին կոչել։ Այնքան անուշիկ ու քաղցրիկ փոքրիկ էր նա։
Արևը կրտսեր եղբորը շատ էր սիրում և ամեն օր Աննայի հետ նրան զբոսանքի էր տանում, երբեմն նրանց էր միանում նաև Տիգրանը։
Ամեն ինչ առաջվանից էլ ավելի լավ էր։ Նրանք երջանիկ ու սիրով ընտանիք էին։ Ու չիշացողը հաստատ չէր էլ հասկանա, որ Արևն ամենևին նրանց դուատրը չէ։
Ամեն բան ունենում է իր տրամաբանական ավարտը։ Բայց ոչ Արևի երազը...քյդպես էր պետք։ Հավատացած եղեք ինչ որ բան կյանքում եթե տեղի է ու ենում ոեկուզ և ոչ ձեր պլանավորածով՝ մի վհատվեք, հեք մի պարզ բան. լինում է այն ինչ պետք է լինի, լինում է այն ինչ պետք է։ Արևը երջանիկ է հիմա իր ընտանիքի հետ...Բոլորն էլ կգտնեն երջանկությունը իրենց։
Արևը գիշերները հեքիաթ էր կարդում իր ե՝խղբոր համար ու քնում արդեն նրան գրկած...
Հ.գ. Ներեղություն եմ խնդրում բոլորիդ սպասեցնելու համար։
Պատմության համար նման ավարտ չէի նախատեսել, բայց ստիպված եղա ձեզ չսպասեցնելու համար աբարտել այն։ Շնորհակալ եմ կարդալու ու կարծիքների համար։ Բանը նրանում է որ ես սովորում եմ աբարտական դասարանում ու բացի այդ ունեմ պարապմունքներ։ Ժամանակս չի ներում ավելի շատ ժամանակ անցկացնել պանմվածքիս վրա։
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Կիսատ Մնացած Երազ 2
PoetryԲարև Ձեզ։ Ես Սյուզին եմ։ 17 տարեկան։ Ձեզ եմ ներկայացնում իմ երկրորդ ստեղծագործությունը, որը երևի վերնագրից պարզ դարձավ, որ առաջինի շարունակությունն է։ Մի քանի ընթերցողների խնդրանքով, կամ էլ պահանջով ցանկացա շարունակել պատմվածքն ու ինձ թվում է ձեզ դո...
