Կիսատ Մնացած Երազ 2

Մաս 2

-Արև շատ ապրես, ես գիտեի, որ իմ արքայադուստրը պատվով կանցնի այս փորձության միջով։
-Դա ինչ է որ Մայրիկ։ Նույնիսկ կես րոպե չտևեց, և այո, ես չէի կաշկանդվում և մի գրամ անգամ չէի վախենում։
-Այ դու փոքրիկ սատանա, ամեն դեպքում միշտ չէ, որ ինքնավստահությունդ քեզ կօգնի։
-Լավ, լավ, լուռ եմ մայրիկ, արի գնանք տուն խնդրում եմ, ես այնքան եմ հոգնել
-Արև սպասիր, ես միջոցառման ամբողջ ընթացքում հայացքովփնտրում էի ուսուցչուհուդ, բայց այդպես էլ չհանդիպեցի նրան։
-Հետո էլ ինձ ես հիմարիկ անվանում
-Այսինքն Արև
-Դե այսինքն այն, որ մեզ միջոցառումից հետո տարան մեր դասարանի հետ ծանոթացնելու։ Եվ գիտես ի՞նչ եղավ հետո, անսպասելի…անկարագրելի…անհասկանալի…
-Արև վայ դե վերջացրու, ասա ինչ եղավ
-Շատ բան չէ, պարզվեց, որ նա ուսուցիչ է
-Արև այսինքն, հասկանալի խոսիր
-Վաայ մայրիկ, մեր դասղեկը բարետես արտաքինով, գեղեցիկ, շագանակագույն աչքերով, բարձրահասակ, միջին կազմվածքի տեր տղամարդ է։
-Ա փաստորեն ձեր դասղեկը կին չէ։
-Օ, վերջապես մայրս ամեն ինչ հասկացավ։
-Հերիք է ծաղրես։ Հիմականում ուսուցիչները կանայք կամ օրիորդներ են լինում։
-Դե բայց մենք բացառություն ենք։
-Լավ դե ուրեմն գնանք։
-Բարև ձեզ։

Հանկարծ ինչ-որ մեկը դիմեց Աննային։ Տղամարդ էր և որքան, որ Աննային թվաց նա Արևի ուսւխուցիչն էր

-Բարև ձեզ։
-Շնորհավոր ուսումնական տարին։
-Շնորհակալություն, ձերը նույնպես։
-Արևի մայրն ե՞ք։
-Այո
-Բարի։ Ես նրա ուսուցիչն եմ։ Տիգրան Հակոբյանը։
-Հաճելի է, ես Աննան եմ։
-Ձեր երեխան բոլորի մեջ տարբերվում է ամեն ինչով, նա յուրահատուկ աղջիկ է։
-Օ, շնորհակալություն, նա ամեն տեղ է այդպիսին։
-Դա լավ է, նա տարբերվում է բոլորից, ու դա գրավում է բոլորի ուշադրությունն ու ձգում իրեն։
-Այո։ Լավ, հաջողություն։ Բարի օր ձեզ։
-Ձեզ էլ Աննա ջան։

Աննան ժպտաց ուսուցչին ու Արևի ձեռքը բռնած դուրս եկավ դպրոցից։

Հ.Գ. Շնորհակալություն։ Փորձեցի էքսպերիմենտներ անել, պատմությունն էլ ավելի հետաքրքիր դարձնելու համար։ Հուսամ ձեզ դուր կգա