It’s been fourth day at excited na ako sa Sabado kasi nga makakasama ko ulit si Alaine. Konting tiis na lang Henry. It won’t be long. Bibilhan ko na lang siya ng cheesecakes dahil mahilig pa naman yun sa cheesecakes.
“ATTENTION TO ALL STUDENTS! PLEASE ATTEND THE CLUB FAIR PROGRAM! THE FIRST CLUB TO PERFORM “ENIGMA ZERO” NEXT VOYAGE BRIGADE WITH ALAINE.” Biglang nabuhayan ako ng dugo kaya dali-dali akong pumunta sa auditorium.
Sa likod lang ako para makita ko siya kung paano magperform sa malayuan. MArami na ang tao at nagperform ang Enigma Zero ng version nila ng “Can We Dance by The Vamps”.
Sa totoo lang pinsan ko yung ZM na pinagtitilian ng mga babaeng to pero di ako naiingit kasi nga may Alaine na ako. Ay ang landi lang! Pero pwera biro! Gusto ko talaga si Alaine kahit sangkatutak na babaeng iharap niyo sa akin na nakahubad di ko yan papansinin pero kung si Alaine pa yan na balot na balot ng kakornihan at parang Christmas tree? Okay lang! Gusto niyo pa dalhin ko sa bahay si Alaine. :P
Pagkatapos ng oras ng Enigma Zero ay pumasok na sa stage sila Alaine at isang lalaki mula sa Light Music Club. Kasama rin daw siya sa Enigma Zero kaso mahina ang katawan kaya siya na lang ang naging manager nila. Ano kaya gagawin nila?
“This song is dedicated for someone special… someone who’s important to me. When I’m gone… take care what I started and take care of yourself and the kids...” She smiled. “This is for you…” she glanced at the boy from the music club and smiled as a signal to start.
[Out of my League by Stephen Speaks is now playing]
The guy started to hit the white and black keys. I used to play that song with her… I should be in that place…
“It’s his hair and his eyes today…
That just simply take me away…”
It’s her version again. Why would she sang that again? The song was supposed to be her…
She continues to sing the song as the boy plays the piano. I could feel her loneliness… her sadness… and fears… That time… I realized that there is something wrong. Someone is going to leave. Someone is going to cry.
As the song stops, she looks at me. (Teka… nakita niya ako?) I smiled at her but she smiled faintly to me. “I love you but I’m sorry…”
**
Nung binigkas niya ang mga salitang iyon bigla akong kinabahan. Kinabukasan ay pumunta ako sa kanilang bahay. Oo. Nagskip ako ng class dahil para sa akin… mas importante siya kesa sa akin.
Kumatok ako sa kanilang bahay at binuksan ito ni Tita Alyssa na may dalang bag. “Tita… si Alaine po?”
She didn’t smile like she used to but instead she cried. “Tita… si Alaine po?”
“She passed away. She just passed away.” Humagulhol si Tita.
Di ko alam… wala na…
“Tita… nagbibiro po ba kayo?” tumawa ako ng pilit. Sabihin niyo biro lang ito. Sabihin niyo!
“She left us, Henry… She left us…” yun ang paulit-ulit na sinabi sa akin ni Tita.
Nung libing ni Alaine, tinignan ko ang mata niya. Malungkot. I should have given her the best last days in her life. I should have given her the best not the worst.
“Henry…” tinawag ako ni Tito Rainer at tinapik ako sa balikat. Nilingon ko si tito na tila wala sa sarili.
“Tito, imposibleng mamatay si Alaine.” Sabi ko sa kanya.
“Henry, I want to say sorry. We lost our only daughter, our little princess… but you lost your special girl… but she smiled on her last breath maybe she did accomplished something… something for you” Tito smiled.
“Tito…”
“Henry…” inilabas ni tito mula sa bulsa niya ang isang recording tape. “Pakinggan mo sa side B ang message niya para sa’yo.” Pagkatapos at tinapik niya ulit ako sa balikat at nagpaalam.
Napaluhod ako at yinakap ko ang recording tape. Umiyak ako at biglang bumuhos ang ulan. Alaine… Alaine… Alaine…
Four days had passed after Alaine’s funeral, kinulong ko ang aking sarili sa kwarto thinking about what happen. Thinking about the fact that Alaine is not coming back for me… for us. Kung pwede ko lang ibalik ang nakaraan. Kung pwede ko lang mahawakan muli ang kamay… kung pwede ko lang samahan siya sa mga bagay na gusto niyong gawin… kung pwede lang mabuhay siya uli…
Hindi ko siya girlfriend… Hindi niya ako boyfriend… Hindi nga kami pero higit ang aming relasyon sa kaibigan at magkapatid. Mahal ko siya pero di niya alam…. Mahal ko siya… kung nasabi ko lang sa kanya…
Wala akong nagawa nung buhay pa siya at wala na akong magagawa ngayong wala na siya. She left me without saying goodbye. She left me without giving me a chance to tell her how much I love her. My life without her is a trash. I want to die…
“Henry…” inilabas ni tito mula sa bulsa niya ang isang recording tape. “Pakinggan mo sa side B ang message niya para sa’yo.”
Naalala ko ang binigay sa akin ni Tito Rainer. Tumayo ako sa pagkakahiga ko at kinuha sa drawer ang recording tape mula dito at plinay ko sa radio na binili ni Alaine para sa akin. Di ko alam na magagamit ko ‘to sa oras na’to. Plinay ko at umupo sa kama ko.
“Henry, kamusta na? Alam mo ba may sakit ako pero di ko pwedeng sabihin sa’yo kung ano. Teka, wag kang umiyak. Alam mo… mahal kita. Gusto ko sanang sabihin yan una kaso… ampanget. EKSDI! Joke lang… Hihintayin kita kung saan man ako naroon pero wag ngayon. Let us not take some silly decisions. Pagnagpakamatay ka, di na kita love! Bleeh! Yung Voyage Brigade… I want you take care of those kids… Anak natin sila. Eksdi! Ang epic ko talaga! PEro seryoso… winish ko na sana di mo na lang ako nakilala para di kita makitang malungkot. Kaya eto lang maiiwan ko sa’yo. Henry… when I die please forget me and love yourself more. Appreciate the things around you especially the people who really cares for you… Pero sa huli ang sasabihin ko sa’yo MAHAAAAAL KITAA at hanggang sa muli” I imagined you smiled. A short message from you pero it made me cried.
“You can’t stop loving me?” pinunasan ko ang luha ko. “My love for you is not forever but a universe. I love you, too, Alaine” The player stopped and I left the room.
BINABASA MO ANG
Out of my League (Completed)
Teen Fiction[Henry’s Story] Hi! I’m Henry Woo and I am in love with my best friend.
