İmkansız 🍁 Teksting 🍁

3.5🖤 /FİNAL/

Genç kız çizgili pijama takımının üstüne montunu giyerken kafasına hızlıca bir bere geçirdi.

Sonbahardaydılar ve hava oldukça soğuktu.

Anahtarını ve telefonunu cebine alırken. Kapıdan sessizce çıktı ve merdivenleri hızlıca inerek arka bahçeye doğru ilerledi. Sıra sıra dizilmiş bir kaç arabayla birlikte her yeri sarı ve turuncu tonlarında yapraklar boyamıştı. Saat gece yarısını geçiyordu ve duyduğu tek ses kuru yapraklara bastığında çıkan sesti.

Sonunda parkın oraya geldiğinde heyecandan eli ayağana dolaşmıştı. Beresinin yanlarından çıkan açık saçlarını düzeltip telefonunu cebinden çıkardı.

Aylardır konuştuğu. Seveni. Sevmek istediği ve başardığı anonimi bir mesaj kadar uzağındaydı.

Onun için inanması güç bir olaydı.  Telefonunun tuş kilidi hızlıca girerken bilinmeyen yazdı.

Gece: geldim nerdesin?

Gece: çok üşüyorum.

Gece: sana ve sıcaklığına ihtiyacım var anonim.♥️

🍁🍂: karşındayım.

🍁🍂: ve sen yine sonbahar kadar güzelsin.

Genç kız heyecanla telefonu cebine koyarken yavaşça kafasını kaldırdı. Karşısında duran çocuk...aylardır konuştuğu anonimi...

Umuttan başkası değildi.

İki gencin gözleri çakışırken gece her ihtimali kendini hazırladığından şaşırmamıştı. Aksine onu sevenin umut olması onu hem gururlandırmış hemde fazlaca sevindirmişti. Çünkü o da itiraf edemesede umutu beğeniyordu.

Gece daha fazla beklemenin anlamsız olacağını düşündüğünden. Hızlı adımlarla umuta biraz daha yaklaştı. Genç adamın gözleri Yaklaştıkça geceyi aydınlatacak kadar parlıyordu.

Bu kadar güzel, içten, tertemiz sevilmenin nasıl hissettirdiğini iliklerine kadar yaşarken yüzünde ki küçük tebessümü gizleyememişti.

Rüyada değildi...

Aylardır tüm bu olanlar gerçekti ve gece umutun iki yıldır tertemiz sevdiği plotonik aşkıydı.

Umut sevdiği kıza hiç bu kadar yakın olmamanın heyecanını yaşıyordu o sıralar. Hasretle bakıyordu. Bir taraftandan kırmaktan korkar gibi çekinerek.  Gece onun en değerli mücevheriydi. Bir sonbahar akşamı görmüştü. Sevmişti. Sevdiğini kabul etmişti. Ve yine bir sonbahar akşamı imkansızım dediği kızın onu sevdiğini öğrenecekti.

İkiside soğuğa aldırmadılar.

O gece sanki tüm yıldızlar onlar için parladı.

Umut daha fazla dayanamayarak geceye kollarını dolarken genç kızda geç kalmadan kollarını umuta dolamış ve kafasını göğsüne yaslamıştı.

Duyduğu kalp atışlarının hızının sebebi olduğunu bilmek dudaklarına sıcacık bir gülümseme yerleştirmişti. Bu bir haftadır çok kötü zamanlar geçirmişti ve yorgunluğunun üstünden atıldığını çok net hissetmişti.

Ne kadar öyle kaldılar bilinmez umut artık bir şeyler söylemesi gerektiğini hatırladığında genç kızı daha da sarmaladı. Çünkü biliyordu eğer sevdiği ona bakarsa kelimeleri toparlayamazdı.

O bile inanamıyordu hala imkansızının kollarında olduğuna.

"Aynen böyle buz gibi bir geceydi seni gördüğümde. Yine mevsimden sonbahar tabi. Azralara gelmiştin ve siz iki kuzen havanın soğukluğuna bakmadan balkonda gülüşerek sohbet ediyordunuz."