"Life is not that easy"

Chapter Five

Rhaimie's POV

Then, he left. Sad to say wala akong nagawa para hindi muna siya umalis. Bakit ganun I keep on missing him, kahit pa may komunikasyon kami. Dahil siguro madalang din kami mag-text'an at magtawagan.

Days pass, months pass pero di na siya bumalik even communication lost. Siguro habang tumatagal nakakalimot na magtext o tumawag. Siguro as days pass nagiging busy siya and he forgot to call me at least.

Everyday I keep on waiting na baka magtext siya o baka tumawag pero bigo ako. He didn't showed up, as in. Buti na lang hindi ako nasiraan sa kaka-asa na baka sakali maalala naman niya ako, na maalala niya na may asawa siyang iniwan at pinangakuang babalikan niya.

Nagpatuloy ang buhay ko bilang mag-aaral. Pero iba ang effect ni Josh sa buhay ko, parang nanamlay ang masigla kung personality. At hindi yun nakaligtas sa mga mata ng malalapit kong mga kaibigan. They keep on asking why pero bigo silang makakuha ng sagot.

"Uy, napaano ka at wala ka na naman sa ulirat? Spell it out na. Ano ba ang pinagdadaanan mo?" Jane ask. Bago ako sumagot kinagat ko muna ang ibabang labi ko, I know kapag hindi ko yun ginawa magsha-shaky ang boses ko and I will start to cry, so I compose myself and smile.

"No. Nothing, nag-iisip isip lang ako. Ibigay niyo na sakin ang moment na'to." I say as i'm giving them a killer smile. Oh, god parang sasabog ang dibdib ko.

"Sigurado ka? You know naman you can always.... always count on us. Ikaw lang eh! 4yrs na tayong magkakaibigan you never share your stories on us. Kami kasi lahat alam mo na." Nakukunsensya na ako na hindi ko masabi sabi sa kanila pero as far as Im concern i want to keep this on my own. Isa pa nakakahiya ang story namin. Para kaya akong niligaw na pusa sa kalye.

"Ano ba ang drama. Haha lets go na, baka malate tayo lagot tayo sa supervisor natin." I ended our convo with it.

Note: Short update lang po, sorry gahol sa time. Sa uulitin don't forget to vote and comment. Salamat sa patuloy na pagsupporta. Lot of Thanks.