"Life is not that easy"

Chapter Nine

Rhaimie's POV

Looking back from your the past is not healthy to your present and future. A facebook status updated from a friend. It got my attention. It make sense, but how can I do that kung siya at siya lang ang pumapasok sa utak ko. Ang mga alaala niya bilang mabuting asawa sa akin?

How can I forgot him?

I know I've got this crazy because of him, sa ganito pala ako ma-inlove eh. Nakakaloko pala.

Dahil sa sobrang lungkot at paghahanap ng sagot sa mga katanungan ko pati google napag-tripan ko.

1. Paano makaka-move on?

May open forum na sumagot.

Damahin mo lang yung sakit, eenjoy mo. Isang araw gigising ka na lang na WALA na yung SAKIT. - amy@gmail.com

Magbisi-bisihan ka, gumawa ka ng pagkaka-abalahan mo. Yung alam mo na mag-eenjoy ka para sa gayun di mo na siya maalala. - unknown@gmail.com

Ako, wala akong ginawa. Basta isang araw paggising ko masaya na ulit ako. Siguro, napagod na ang mga mata ko kakaiyak, siguro hindi na kinaya ng puso ko yung sakit, kaya isang araw naramdaman ko na lang ang paggaan ng kalooban ko. - jeje@gmail.com

Marami pang iba pero nabagot ako. Mukha yatang mahihirapan ako. Kasi it takes time. Mahaba-haba pa yata ang iindahin kong sakit.

After reading some of the answers in the forum, nakaramdam ako ng antok. Kaya tinigil ko muna ang pag-iinternet. Kesa matulog nagdecide ako na bumaba sa kusina. I want something sweet.

Pagkadating sa kusina, deredretso kung tinungo ang ref. Nakita ko yung super paborito ko na ice cream. Ube. I know that this is good for 3 person pero this is my favorite. I so love ube ice cream. Naupo ako sa bar counter saka sinimula ng sibain ang ube ice cream ko. Parang ngayon lang ako nakakain ng ganito, apra akong masiba na kung isubo ay parang wala ng bukas. Stressfree ko' to.

Paakyat na sana ako sa kwarto ko pagkatapos kung maubos ang isang box na ube ice cream, may narinig akong nagsisigawan. Sina mama at papa. Kami lang naman ang tao dito dahil Sunday, day off ng mga maids.

Dahan dahan akong lumapit sa pintuan nila. Bakit naman sa haba haba ng pagsasama nila ngayon lang sila nag-away ng nagsisigawan.

"1 month, 1 month Roberto. Iparating mo yan sa nga Samaniego's. Kapag hindi pa dumating ang anak nila it is consider that they were separated at ako na mismo ang maglalakad ng annulment nila." sigaw ni mama kay papa. Paghihiwalayin na kami? Siguro mas makakabuti na rin para sa amin. Kesa namna sa ganito iniwan ako at nawala ng parang bula.

"Tere, calm down. Hindi solution ang separation. Mga bata pa naman sila, let us give Joshua time to think."  sabi naman ni papa.

"Basta, Roberto seryoso ako. Hinding hindi ko itotolorate ang ganyang pag-uugali ni Joshua. Hindi mo ba alam na nasasaktan na ang anak natin? Sinabihan na kita na hindi magandnag idea ang pagpayag mo na ipagkasundo ang anak natin sa anak nila." Iwan ko pero umagos na ang mga luha ko. Na-touch ako sa sinabi ni mama. Tama siya nasasaktan nga ako pero di ko ma-imagine na tuluyan ng malegal ang paghihiwalay namin. Mahal na mahal ko siya.

to be continued..