RUHUMUN GÖÇÜĞÜ||TEXTING

2.0

#platonik 5.sırada. Yorumlarınızı ve desteklerinizi bekliyorum.

Sabah erkenden okula gidip resim odasına kapattım kendimi. Kendi kendime gelmesi için teşvik etmiş olsam da çok utanıyordum. Bu gerçekle henüz yüzleşebildiğimi de söyleyemezdim. Bana hala o kadar imkansız geliyordu ki birinin cimciklemesi gerekti sanki. O çok başkaydı. Bir o kadar da uzak. Dizimin dibine gelebileceğini bana düşündüremiyordu hiçbir şey. O bile.

İçeriye giren adım seslerini fark etmemle resme odaklanma gayretime son verip başımı kaldırdım. Yıllardır beklediğim şey ayağıma kadar geldi ve inanın geri tepmek istediğim son şey bile değildi.

"Nesli, konuşabilir miyiz?" Başımı yavaş yavaş sallayıp oturduğum yerden kalktım. Çantamı alacakken eliyle durdurdu beni.

"Burada konuşalım. Daha sessiz." Mırıltılarına oturarak itaat ettiğimde o da yanımdaki sandalyeyi çekti ve yerine kuruldu. Bakışlarımı gözlerine diktiğimde biraz kararsız ve tedirgin olduğunu fark ettim. Aslında anonimin ben olduğumu, böyle olmaması gerektiğini söylemek istesem de bu açıklamayı sonrasına bıraktım. Yani sanırım.

"Açıkçası nasıl söylenir bilmiyorum. Daha önce başıma gelmediği için itiraf yapmak zorunda da kalmadım. Nesli, sende beni sana bağlayan, sana tutuklu yapan bir şeyler var. Keşke ne olduğunu bilsem de sana anlatsam. Daha fazla nasıl uzak kalınır aklım almıyor." Cümlelerini toparlamaya gayret edip kalem tutan elimden kalemi aldı ve masaya bıraktı. Ardından elimi ellerinin arasına alıp baş parmaklarıyla avuç içimi okşadı.

"Nesli, ben sana tutukluyum. Seni seviyorum." dediğinde şoktan büyümüş gözlerle gözlerine bakmayı sürdürdüm. Uzun zamandır yüreğimin tatmak istediği itirafı sonunda duydum. Onun aşkını gerçekten hak ettim ben. Bunca yıl sabırla kazıya kazıya aşkımı kalbimin duvarlarında sakladım. Ona yapmam gereken tek itiraf da bir anda çıkıverdi dudaklarımın arasından.

"Ayberk, ben anoniminim."